In december 1998 behaalde president Omar Bongo bij de presidentsverkiezingen 66,6% van de stemmen. Tijdens parlementaire verkiezingen in December 2001heeft de partij van President Bongo weer een grote meerderheid behaald.Bongo, geboren op 30 december 1935, is daarmee het langst regerende staatshoofd in Afrika (hij is president sinds 1967). De PDG is begonnen om de oppositie een plaats te geven in de regering, een strategie van “co-opting” om de oppositie verdeeld te houden en wind uit de zeilen te nemen bij toekomstige verkiezingen. Voorbeelden hiervan zijn de benoeming van de heer Mba Abessole, leider van de belangrijkste oppositiepartij Rassemblement pour le Gabon (RPG) tot minister in het kabinet van Ntoutoume Emane én het besluit van de RPG in 2004 zich aan te sluiten bij de presidentiele meerderheid van de heer Bongo.

Op 27 november 2005 wint President Omar Bongo, met 79,2 % van de stemmen de Gabonese presidentiele verkiezingen voor een termijn van 7 jaar.

De premier wordt, evenals de overige leden van het kabinet, benoemd door de president. De uitvoerende macht berust bij de president en de ministerraad. De wetgevende macht is in handen van de president en van het 120 leden tellende parlement, die voor een periode van vijf jaar gekozen worden. Een aantal raden ziet toe op de naleving van de in de grondwet vastgelegde wetten, de mensenrechten en persvrijheid.

De volgende presidentsverkiezingen staan gepland voor december 2005. In december 2006 vinden de volgende parlementsverkiezingen plaats.

Andere belangrijke sectoren in de economie zijn bosbouw en mijnbouw (mangaan en uranium). Het aandeel van de mijnsector in de export is echter beperkt. Eén van de zwakste sectoren van de Gabonese economie is de landbouw. Het land is sterk afhankelijk van voedselimporten. Ook de visserij zou meer benut kunnen worden.

De aanzienlijke olie-inkomsten in de jaren ’70 moedigden Gabon aan op grote schaal te investeren in prestigieuze projecten als de Transgabonais Railway en congresgebouwen. Ook het overheidsapparaat werd sterk uitgebreid. Toen de olieproductie echter daalde, bleef Gabon achter met een torenhoge schuld en was gedwongen de hervormingsprogramma’s van het IMF uit te voeren. Daaraan werd aanvankelijk maar traag voldaan. In 2003 heeft Gabon zijn verbeteringen aangebracht in het financieel beleid van de overheid en de transparantie en het anti-corruptiebeleid, waardoor ondersteuning via IMF weer tot een mogelijkheid behoorde. Deze IMF programma’s gecombineerd met afnemende olieopbrengsten zullen het echter voor Bongo moeilijk maken om zijn patronage-netwerken te onderhouden.

Sociale situatie

De ongeveer 1.3 miljoen tellende bevolking is verdeeld over ruim 40 verschillende etnische groeperingen. Daarnaast wonen er circa 150.000 buitenlanders van Afrikaanse en ook Europese afkomst. Etnische ongelijkheden spelen een belangrijke rol in de binnenlandse politiek. President Bongo heeft politieke spanningen tussen de verschillende groeperingen tot nu toe weten te voorkomen door belangrijke posten over verschillende etnische groepen te verdelen.

De sociale indicatoren van Gabon staan niet in verhouding tot het inkomen per hoofd van de bevolking.

Hoewel de meeste van de onafhankelijke kranten en weekbladen bij tijd en wijle kritiek uitten op de overheid wordt de media duidelijk door de overheid gecontroleerd. Zo werden in 2002 de krant Misamu en het satirisch blad Gabaon (tijdelijk) door de overheid gedwongen te sluiten. Misamu, dat de overheid van corruptie beschuldigd is sindsdien niet meer in omloop.

De houding van de Gabonese autoriteiten en van de bevolking jegens de vele Afrikaanse gastarbeiders is moeizaam. De huidige economische achteruitgang is daaraan mede debet.

In 2002 kwam over corruptie van Franse oliemaatschappij Elf en de overheid van Gabon aan het licht. Het ging over omkopingen van leden van de regering door oliemaatschappijen.  Sinds januari 2003 loopt hierover een rechtzaak in Parijs.

Gabon mag zich ook verheugen in grote belangstelling van de VS vanwege de oliebronnen.

Sinds 1972 betwisten Gabon en Equatoriaal Guinee het potentieel olierijk eilandje Mbanié. Bongo heeft gezamenlijke exploitatie van de olie voorgesteld, wat is afgewezen door Equatoriaal Guinee. Spanningen zijn sindsdien wel verminderd. In januari 2004 zijn Gabon en Equatoriaal Guinee akkoord gegaan met VN-bemiddeling rond deze kwestie.

Gabon onderhoudt intensieve banden met de islamitische wereld, de Volksrepubliek China en Zuid-Afrika. Gabon’s politiek van diversificatie wordt beperkt door zijn lidmaatschap van de Zone Franc en de Communité Economique et Monétaire d’ Afrique Central (CEMAC). Gabons is één van de zes landen die de regionale douane-unie Union Douanière des Etats de l’Afrique Centrale (UDEAC) vormen.

In de Centraal Afrikaanse regio vervult president Omar Bongo in zekere zin de rol van ‘elder statesman’. Hij was in 1997 betrokken bij de onderhandelingen over een staakt-het-vuren tussen regering en muitende militairen in de Centraal Afrikaanse Republiek. Ook voor oplossing van het conflict in de Democratische Republiek Congo stelde hij zich actief op.

In 2003 nam Gabon het leiderschap op zich van een CEMAC vredesmissie in de Centraal Afrikaanse Republiek.