Face2face Africa. Het is een van de populairste toeristische bestemmingen van Madagaskar. Ile Sainte-Marie, nu bekend als de piratenbegraafplaats van Madagaskar, diende als thuisbasis voor ongeveer 1.000 piraten in de 17e en 18e eeuw.
Historische verslagen stellen dat terwijl deze gevaarlijke piraten de open zeeën doorkruisten en ravage veroorzaakten, ze een strategische plek nodig hadden waar ze hun konden opslaan voordat ze weer uitvoeren om te plunderen. Het eiland voorzag de bandieten van een perfecte locatie dankzij de veilige en afgelegen baaien, stille wateren, overvloedig vers fruit en water en de nabijheid van de handelsroute.
De goed verborgen inhammen bij Ile Sainte-Marie bleken ook een ideale plek om de schepen te verstoppen en een perfecte uitvalsbasis voor de piraten.
De bandieten voelden zich al snel op hun gemak op het eiland zodat velen van hen bleven, zelfs toen de piraterij voorbij was. Ze trouwden met de plaatselijke vrouwen en brachten gezinnen groot. Tegen het einde van de 18e eeuw kwam het eiland in Franse handen en werd pas in 1960 onderdeel van Madagaskar.
Piratenparadijs
Nu wordt het eiland beschreven als ’s werelds enige legitieme piratenbegraafplaats en er liggen drie scheepswrakken, volgens een recent ontdekte kaart uit 1733. Het eiland Madagaskar was toen, tijdens de gouden eeuw van piraterij, een belangrijke plaats voor piraten omdat er geen Europese mogendheden de scepter zwaaiden en dus praktisch wetteloos was. Het had bovendien een voorraad verse producten, schoon water en een vriendelijke lokale bevolking. Een ideale locatie voor piratenschepen.
‘Piraterij in deze periode was zo wijdverbreid dat het de wereldeconomie bedreigde, met name de lucratieve handel vanuit Amerika. De koloniale machten van Spanje, Frankrijk en Groot-Brittannië waren op hun hoede. Met marineschepen die de regio patrouilleerden, werden de Caribische zeeën steeds risicovoller en piraten stroomden in de late jaren 1600 massaal naar Madagaskar, waar op een gegeven moment 1500 piraten op het eiland woonden,’ volgens de verslagen van Wild Frontiers.
Vanaf het begin van de 18e eeuw begon de piraterij af te nemen, omdat veel van de bandieten, afgezien van de concurrentie van inheemse Indiase piraten, het aanbod van de regering accepteerden om gratie te geven in plaats van de galg onder ogen te zien als ze werden gepakt.
Van het dienen als een paradijs of basis voor gevaarlijke piraten, wat nu over is van het eiland is een uniek kerkhof met eeuwenoude grafstenen die de overblijfselen bewaart van de meer dan 1000 dubieuze zeilers die er woonden.