jordaan
14 september 2002
De Land Rover PAMPUS starten. De auto staat voor de deur want gisteren hebben we de laatste zaken ingepakt en getracht om er een logisch plaatsje voor te vinden. Met gepaste zenuwen liepen we door het huis, speurend of we niets al of niet essentieel vergeten waren. Dan is het zondagochtend, 10 uur, het is nog stil in Amsterdam, net zo stil als het is tussen ons. Wij rijden de Palmstraat uit, de Palmdwarsstraat in en nemen de bocht van de Willemsstraat. Voorbij de Willemsbrug zijn we de Jordaan uit en krijgen het eerste ambivalente gevoel van onthechten.
Op weg naar Afrika; voorlopig is dit nog abstract, het is nog een idee waaraan wij ruim 2 jaar gewerkt hebben. De beelden zullen de eerste dagen zo vertrouwd zijn. Al ruim 12 jaar rijden we een paar keer per jaar naar Domaine de Clarat, waar ons optrekje in de Franse Ardèche is gesitueerd. Hierover schrijven we later meer.
Nu we de Jordaan verlaten, Amsterdam uitrijden, gaan we eerst naar Antwerpen, de stad waar Ida geboren is en die zoveel gemeen heeft met Amsterdam. Weer een gevoel van vertrouwdheid dat in hoge mate wordt bepaald door de altijd huiselijke sfeer van de familie Mampuys. Uiteraard eten we er pistolets met veel toespijs en koffiekoeken. Akela – Ida’s moeder – stopt ons vol alsof er in Afrika niets te krijgen is. Wij beloven plechtig voorzichtig te zijn en rijden richting Ardennen. Langzaam dringt het besef door dat we niet alleen naar Afrika gaan maar dat we ook veel achterlaten. Mensen, verbintenissen, ideeën, die een essentieel deel van ons bestaan zijn. Één van de doelen van deze reis is om hiervan los te komen zonder deze te verliezen.
Noem het een vernieuwde start.
Ida en ik wisselen in zorgvuldig gekozen woorden onze gevoelens uit en komen tot het besluit dat bij de reisimpressies op deze website aangegeven wordt wie het geschreven heeft. Uit de vele reizen die wij samen ondernamen, is gelukkig gebleken dat wij situaties verschillend beleven. Reizen is dan ook verfrissend voor een huwelijk van meer dan dertig jaar. Ook hier zijn patronen ontstaan waaraan nieuwe waarden mogen worden toegekend.
Tegelijkertijd met het onthechten vangt het onthaasten aan. ‘Onthaasten’, een modewoord wat kenmerkend is voor onze Westerse samenleving. Deze reis is tijdloos; ‘no hurry in Africa’ stond op mijn vorige Land Rover.
Op 23 mei 1932 schreef de Portugees Fernando Pessoa het volgende over tijd:
‘Ik weet niet wat tijd is.
Ik weet niet wat haar juiste maat is, zo die al bestaat.
Ik weet dat de tijd van de klok een valse tijd is: die deelt de tijd ruimtelijk in, van buitenaf.
De gevoelde tijd, zo weet ik, is eveneens vals: die deelt niet de tijd in, maar onze beleving van de tijd.
De tijd van onze dromen is ook vals; daarin streven wij naar een verlengde, de andere keren naar een verkorte tijd.
Wat wij beleven is overhaast of langzaam, als gevolg van een proces bij het verstrijken van de tijd waarvan ik de aard niet ken.
In Afrika wordt schimpend beweerd dat de Europeanen de klok hebben en Afrikanen de tijd.
Wij hebben de tijd nu we vertrokken zijn; nu moeten we deze invullen.
Of het ons lukt en hoe we van de tijd gebruik maken kan via deze impressies gevolgd worden
Related Images:
