Larache, Marokko, zaterdag 12 oktober
Het is 17.00 uur Marokkaanse tijd, 19.00 uur Europese tijd. Over een uur treedt de schemering en zijn de vliegen weg. Afrika en zijn vliegen, we zullen het er nog vaak over hebben. Traditie getrouw hebben wij de kustweg genomen via Sebta en Tanger en zijn neergestreken in het centre d’acceuil et de repos pour des Maroccains immigrés die verwelkomd worden met de tekst ‘bienvenue dans votre pays’. Het is een initiatief van de overheid om binding te houden met de Marokkaanse emigranten.
Kust bij Tanger
Er zijn gratis warme douches, een schone WC, een speelplaats voor kinderen, een restaurant enz … en dat alles slechts voor 3 Euro per nacht. We weten zeker dat sommigen van onze Marokkaanse vrienden vinden dat wij op een ‘foute’ camping zitten. Maar, praktisch als we zijn, hebben we geen bezwaar tegen sponsoring van onze reis door de koning. Het is hier goedkoop en veilig en als we Allah voor al dit goeds willen bedanken, staat de moskee naast onze Land Rover.
Het wordt onze tweede nacht in Marokko. Marokko geeft ons een ‘thuisgevoel’. We kennen de geuren van de rokende diesels die met moeite de berg opkomen. De jongetjes die toevallig langs komen als je zit te lunchen, een dirham vragen maar ook gelukkig zijn met een snoepje. We snappen de begroetingen, de grappen, het handjes geven en soms een beetje onderhandelen. Alles is bekend en vertrouwd. Het is goed onze Afrikaanse reis te beginnen in Marokko. Wat heeft dit land toch veel te bieden aan de verwende reizigers. Te meer na onze cultuur inname in Spanje, waarvan een summiere weergave terug te vinden is in de vorige reisimpressies.
Vrouwen uit de bergen verkopen hun waar in Tanger
Ondanks ons heilig voornemen om langzaam te reizen, hebben we Europa verzadigd verlaten. Zo veel cultuur en historie in zo’n korte tijd is als drie keer per week een meer-gangen diner. Het is elke keer genieten maar soms wordt het te veel. Let wel, op geen enkele manier hebben we er minder van genoten.
Steeds meer krijgt ons arbeidsverleden een andere dimensie: de dagelijkse beslommeringen van het werk zakken weg maar de betrokkenheid op het verschijnsel migratie wordt versterkt door het fort Europa te verlaten en in het eerste ‘herkomstland’ van migranten te zijn.
Taxi’s wachten op een vrachtje van de verdwenen toeristen
De gang naar het internetcafé is steeds weer een prettige confrontatie met het leven thuis: dat Jeroen en Ingrid een mooie dochter hebben gekregen, dat onze buurman Rob in de Palmstraat een acute blinde darmontsteking heeft gehad en dat Marcel zijn taak als webmaster van clarat zo enthousiast invult. Natuurlijk is ons eerste contact, onze webmaster Rob Koning die wij met e-mails, reisimpressies en foto’s het leven zuur maken.
