IOL. Voortrekker, voor duizenden toeristen Namibië’s beroemdste olifantsstier, werd vorige week neergeschoten door een trofeejager, tien jaar nadat hij voor het eerst de kogel van de jager was ontsnapt.
De olifant werd neergeschoten op een ‘probleem olifant’-vergunning, maar het lijkt erop dat dit onjuist verstrekt was. ‘Het is niet correct dat olifanten uit gebieden buiten de probleemzone worden neergeschoten. Deze olifanten zijn onze bronnen en we verzetten ons ertegen dat op hen wordt gejaagd voor problemen veroorzaakt door andere olifantenpopulaties’, protesteerden de mensen van Otjimboyo, Sorris Sorris en Tsiseb.
Het lijkt er dus op dat het leven van een prachtige olifant, die levend veel meer waard was als toeristische attractie, werd opgeofferd voor slechts 120 000 Namibische dollars, waarvan een groot deel voor de professionele jager. Bovendien komt van dat geld slechts weinig bij de gemeenschap terecht en bovendien bij de verkeerde gemeenschap.
Niet langer een trofee
Hij was, behalve in reputatie, niet langer een trofee, hij had een jaar geleden een van zijn slagtanden gebroken. Met weinig of geen echte regenval sinds 2014 en nationale verkiezingen die later dit jaar plaats grijpen, lijken de olifanten de prijs te betalen en in de zaak van Voortrekker twee keer.
Elephant-Human Relations Aid (EHRA), een NGO die helpt bij het beheren van conflicten tussen olifanten en mensen in het gebied, had in 2008 geld opgehaald om de tag voor Voortrekker te kopen als een ‘levende trofee’ van het Ministerie van Milieu en Toerisme (MET) De volgzame aard van Voortrekker heeft hem waarschijnlijk de meest gefotografeerde olifant in Namibië gemaakt en zijn dood als probleemolifant is bijzonder aangrijpend.
Officieel wordt de aan de woestijn aangepaste olifantenkudde die zwerft tussen de kortstondige riviersystemen van het noordwesten, beschouwd als een abnormale populatie die er, volgens de MET, niet thuishoort. Ze worden ook beschouwd als een belangrijk probleem.
Verdwenen en teruggekomen
Historisch gezien waren ze tegen het begin van de jaren tachtig allemaal uit het gebied verdwenen, afgeschoten door stropers en voor sport door voormalige apartheidsministers. Veehouders waren van plan hen van hun land en terug in het Etosha National Park te verdrijven.
Voortrekker was echter de pionier die eind jaren tachtig het gebied opnieuw begon te bezoeken en leidde later een grotere Etosha-break-outgroep naar de rivieren Brandberg en Ugab waar ze zich uiteindelijk vestigden.
Hoewel er aanvankelijke conflicten waren tussen de lokale boeren op het platteland en de kudde van Voortrekker, waren ze een permanent kenmerk en een unieke toeristische attractie geworden.
Een geoloog die vaak in het gebied werkt vermoed dat een kleinere kudde agressief en bang is van boeren die op hen schieten. Zij vormen volgens hem de echte oorzaak van de klachten van de mensen in het Omatjete-district. Dit heeft geleid tot het uitspreken van het doodvonnis van Voortrekker.
Er zijn nu nog maar 26 dieren over en van de drie stieren in de omgeving van de rivier Ugab, was Voortrekker slechts één van de twee fokstieren. Alle negen kalveren geboren sinds 2014 waren binnen een week overleden, een teken van een noodlijdende bevolking.
Hoe werd Voortrekker plotseling een probleemdier en vervolgens een trofee na 30 jaar? Dat deel blijft een officieel mysterie.