Naar de Casamance
| Aankomst: 8 dec. 2002 | Vertrek: 14 dec. 2002 | Gereden km: 12.000 |
| Kafountine Casamance – Senegal 10 december 2002 | ||
Naar de Casamance
Omdat wij toch onze Sahara reisgenoten George en Danielle in Kafountine wilden bezoeken en gestimuleerd door verhalen zoals eerder verteld, besloten wij naar de Casamance te rijden. Een beetje gespannen, aangewakkerd door de verhalen over rebellen en bandieten en het dringend advies van de Nederlandse ambassade in Dakar om vooral de Casamance te mijden, lieten wij onze vrienden van de Baobab Lodge in Gambia achter, met de belofte dat wij over een week elkaar weer zouden treffen.
Het weerzien met George en Danielle was hartelijk en wij begrepen al snel dat wij via hen veel contacten zouden kunnen leggen. Reeds enkele jaren ontvluchten zij de Franse winters om die door te brengen in Afrika en vooral in hun huis in Kafountine. George, geboren in Algerije en opgegroeid in Marokko bouwt daar nu een nieuw onderkomen, geheel in Afrikaanse stijl. In tegenstelling tot vele andere Toubabs (blanken) zijn zij geïntegreerd in de kleine, dorpse samenleving van Kafountine.
Naast het heerlijke eten en de vele aperitiefjes zijn wij op zoek gegaan naar de beelden en geluiden achter de verhalen. De beelden werden de bomen, de heilige bossen en de beesten. De geluiden, vooral ‘s nachts de tam tam en het gekrijs van de apen, en ‘s ochtends de grote diversiteit aan vogels en het geritsel van de tien meter lange bamboestengels. Overdag werden er onbegrijpelijke verhalen verteld in vele talen en weer vertaald in een voor ons begrijpelijke taal. De geheimen stapelden zich op en werden daardoor rituelen waarbij wij slechts de toeschouwers waren.
‘De KANKURANG’ komt altijd onverwachts, zwaaiend met zijn twee zwaarden gaat hij door het dorp. Hij heeft een masker op en niemand kent hem. Iedereen vlucht het huis in en wacht af of hij langs komt om te straffen voor slechte daden en onrechtvaardigheden. Als de FAMBONDIY verschijnt is dat erger. Hij kent de goede en slechte gedachten van de mensen, oordeelt en straft meedogenloos. Een ieder die rechtschapen is, heeft niets te vrezen.
Niemand ziet of hoort hem maar de geest van de FAMBONDIY is er altijd.
Uit dankbaarheid nemen zij ons mee naar hun heilige boom
Het voetbalelftal heeft een bal en de volgende keer wordt Senegal kampioen.
Soms zijn wij deelnemer
aan het spel van de kinderen
De voetbal
Soms zijn wij deelnemer, door kinderen worden wij opgenomen in hun spel dat nooit agressief is.
‘Hoe heet u’?
‘Mijn naam is Pieter’.
‘Houdt u van voetbal’? ‘Ja, jullie ook’?
Wij zijn allemaal voetballers. Wij zijn nu aan het trainen voor ons elftal maar wij hebben geen bal.
‘Hebt u papier en een doek zodat wij een bal kunnen maken’?
‘Nee, dat heb ik niet maar wat kost een bal en kun je die hier kopen’?
‘Die kost wel 1000 CFA ( 1,5 euro) maar in de winkel in het dorp verkopen ze ballen.’
‘Dat is duur, maar ik zal wel eens gaan praten met Ida’.
‘Ida, wij zijn aan het trainen voor ons elftal maar wij hebben geen bal en die kun je hier kopen in de winkel in het dorp’?
‘Ga maar mee en wijs mij de weg naar de winkel’.
Twintig jongens lopen met Ida mee.
Onderweg spreken ze af dat twee van hen ook de winkel in gaan om te kijken of alles wel goed gaat.
‘Wat kost een bal’? vraagt Ida aan de verkoper.
‘2000 CFA’
‘Oh, kan dat niet voor 1000’?
‘Nee, het kost 2000’.
De jongens kijken elkaar zenuwachtig aan en houden angstvallig Ida in de gaten: haakt ze af of zet ze door?
‘Is 1500 CFA ook mogelijk’?
‘Nee, het kost 2000.’
‘Goed, geef die bal maar aan die jongens’.
De twee jongens rennen naar buiten waar een gejuich op gaat.
Één voor één komen ze Ida een handje geven en bedanken.
