In de aanloop naar de onafhankelijkheid speelde de partij van Habib Bourgiba, de Neo-Destour (‘grondwet’) partij, een belangrijke rol. In 1957 werd Tunesië een republiek met Bourgiba als president. Hij zette een politiek in van secularisering en modernisering, vergelijkbaar met die van Atatürk in Turkije. Als gevolg van de moderniseringen groeide de Tunesische economie in hoog tempo en steeg het opleidingspeil van de bevolking aanzienlijk. Onder Bourgiba kreeg het landsbestuur autocratische trekken en onstond er een  situatie die leek op een éénpartijstaat. Bij opeenvolgende presidentsverkiezingen won Bourgiba als enige kandidaat de verkiezingen met percentages van rond de 99%.

In 1987 werd Bourgiba, die om gezondheidsredenen niet meer tot regeren in staat werd geacht, afgezet. Sinds 1987 is Zine Abdine Ben Ali president van Tunesië. Ben Ali zet in grote lijnen het door Bourgiba gevoerde beleid van moderniseringen voort. Dit heeft ertoe geleid dat Tunesië, zonder op olie-inkomsten of andere natuurlijke rijkdommen te kunnen bogen, één van de meest welvarende landen in de regio is geworden, met een grote middenklasse, waar de gelijke positie van de vrouw grondwettelijk is gewaarborgd.

De overheersende positie van de Rassemblement Constitutionel Démocratique (de nieuwe naam voor Neo Destour partij) in het openbare leven en het moderniseringstreven hadden al tijdens het bewind van Bourgiba tegenkrachten opgewekt. Deze werden gedragen door de islamitische En-Nahda (‘wedergeboorte’) beweging. Toen in 1989 Ben Ali presidents- en parlementsverkiezingen uitschreef waaraan voor het eerst meer partijen konden deelnemen vroeg En-Nahda geregistreerd te worden als politieke partij maar dit werd geweigerd wegens de religieuze grondslag van En-Nahda. De overige oppositiepartijen boycotten de verkiezingen. Bij de laatste presidentsverkiezingen in 1999 kreeg Ben Ali 99,4 % van de stemmen.

Verschillende malen bezochten wij Tunesië. In 1994 doorkruisten wij het land van het noorden tot de meest zuidelijke punt.

Men voelt zich in Tunesië sterke verbonden met Arabische staten. Deze oriëntatie vertaalt zich in een actief lidmaatschap van de Arabische Liga waarvan Tunesië in 2004 het voorzitterschap overneemt. Tunesië bood jarenlang de PLO onderdak na zijn verbanning uit Libanon. Tunesië is voorts een pleitbezorger voor regionale samenwerking en integratie. Het heeft zich over de jaren heen ingespannen de Union du Maghreb Arabe (UMA), een samenwerkingsverband van Algerije, Libië, Marokko, Mauritanië en Tunesië, tot een succes te maken. Tunesië neemt bovendien actief deel aan het ‘Agadir-proces’, dat een  vrijhandelszone moet brengen tussen Tunesië, Jordanië, Marokko en Egypte.

Tunesië staat vierkant achter de strijd tegen het internationale terrorisme. Op 11 april 2002 vielen bij een aanslag op een joodse synagoge op het toeristische eiland Djerbah 21 doden, waaronder 16 Duitse toeristen.

Tunesië neemt deel aan activiteiten die de NAVO en de OVSE ontplooien voor mediterrane staten. Onder het NAVO Mediterrane Dialoog programma vinden regelmatig consultaties met partners als Tunesië plaats en kan Tunesië kiezen deel te nemen aan een  programma van seminars en opleidingen.