“Zijn jullie nooit bang”, is een veel gehoorde vraag als wij vertellen over onze reizen in Afrika. Zo ook tijdens een gezellige napraat van de heerlijke maaltijd ’s avonds op de boerderij van Steven. Natuurlijk gaven wij direct toe dat ook wij regelmatig in benarde posities waren gekomen. Maar bang voor dieren waren wij niet zo vlug meer; de malariamug uitgezonderd. Om negen uur, twee uur na zonsondergang ging het kleine gezelschap naar zijn kampeerplek. Vlak daarna hoorden wij een geschreeuw van onze Duitse buren. Wij renden direct naar hen toe en troffen hen bleek en bibberend aan..
Op de plek die bedoeld is voor het vuur voor de braai (barbecue) lag een slang van zeker twee meter met zwart-witte strepen. Steven, die ook op het geluid was af gekomen, maakte ons duidelijk om op gepaste afstand te blijven van het dier. Hij vertelde ons dat het een zogenaamde Zebraslang is en dat daar niet mee te spotten valt. Het behoort tot de giftigste soort slangen waarvoor nog geen anti-serum is.
Gisterenavond lagen wij net een uur in bed na een heerlijke maaltijd en genietend van de zonsondergang bij het traditionele vuurtje. Op een niet te verre afstand speelden springbokken in de rode avondzon. Wij waren helemaal omringd door vriendelijke dieren. Een uur na de absolute duisternis en wij de eerste slaap hadden te pakken, klonk naast de auto het indringend gelach van een paar hyena’s. Direct zaten wij rechtop in bed en toen wij tegen elkaar bevestigden dat het hyena’s waren en wij geen voedsel buiten hadden liggen, sliepen wij na enkele minuten weer in. Wij waren niet bang geweest. Ook niet van de eenzaamheid en de stilte. Dat hebben wij wel moeten leren. Onze leerschool was destijds, zo’n veertig jaar geleden de Sahara. Dagen niemand tegen komen en de donkerte was absoluut.
Ooit wilde ik (Pieter) de Sahara ervaren hoe het als je in je eentje bent. In 2007 trok ik er op uit met mijn Landrover. Op de grens van Marokko en Mauritanië had ik al twee dagen niets en niemand gezien. De derde nacht maakte ik kamp in een uitgedroogde rivierbedding en maakte alles klaar voor de maaltijd en de nacht. De avond was gevallen en plotseling hoorde ik achter mij geritsel. De brede kop van een zwarte cobra keek mij vals aan. Het was duidelijk dat ik niet geduld werd in zijn omgeving en dat ik maar beter kon opkrassen. Na een paar foto’s te hebben gemaakt heb ik mij gewonnen gegeven. Ik heb in het donker alles in gepakt en ben één kilometer verder gegaan. Was het angst of wijsheid? Wie het weet, mag het zeggen. De volgende keer doe ik het weer.
Veel groeten van Ida en Pieter Kersten Otjiwarongo – Namibië 10-5-‘18