Laatste impressie van onze Afrika-reis 2014
Mariëntal – Namibië 16 juni 2014
Over twee weken vliegen wij naar huis. Het wordt tijd om het verstand en de emoties weer op een rij te krijgen. Los komen van Afrika en met name van de Kalahari- woestijn is geen gemakkelijke opgave.
Toen wij drie weken geleden de kleine grensovergang Pandamatenga van Zimbabwe naar Botswana passeerden, hadden wij het voornemen om de Kalahari beter te leren kennen (zie vorige impressie). Er gebeurde meer. Het werd een terugblik op al die jaren reizen in Afrika wat ooit in 1976 begon in de Sahara. Een verliefdheid op de kleuren en de vormen van de woestijn. De mensen en de dieren die door deze omgeving zijn gevormd, hebben op ons grote indruk gemaakt; toen en nu ook weer. Het is een invloed die zich niet door woorden en beelden laat beschrijven.
Dus zitten wij met een probleem om jullie iets zinvols te zeggen in deze impressie in woord en beeld.
Gelukkig hoeft dat niet want verwacht van verliefde lieden geen wijsheid maar wel waarheid. Wij gaan naar huis met 100 Mb aan foto’s en videobeelden, maar dat is slechts een fractie van en een geheugensteuntje aan alle momenten tijdens deze korte reis van drie maanden.
Kort? Ja, kort omdat het zoveel indrukken zijn, zoveel gesprekken met zoveel mensen, zoveel ontmoetingen en hernieuwde kennismaking met dieren en planten en zand en temperaturen en ……, dat het moeite kost om het op een rijtje te krijgen.
Helemaal als de ordening van feiten en emoties plaats vindt in het Namibische deel van de Kalahari, waar de Nyala’s het gras voor onze voeten eten. Zie foto: jonge Nyala. Wij zijn op 35 kilometer van Mariëntal op een campsite van een Game-Lodge met de naam: Lapa Lange. (Zie website) Er is kort groen gras onder onze voeten en ’s ochtends worden we wakker gemaakt door witte eenden die om brood bedelen. (Zie foto: eenden). Het gras in de Kalahari is over het algemeen lang en goudkleurig. De neiging om vroeg op te staan wordt ontmoedigd door de temperatuur van rond het vriespunt. Geen zorg, deze stijgt overdag naar ongeveer 25 graden. Wij staan hier in ons eentje behalve die ochtend-eenden. Verder zijn er nog enkele neushoorns die gelukkig gered zijn van de geiligheid van sommige Aziatische bevolkingsgroepen en nog veel meer bijzondere dieren zoals een Lynx en een Cheeta op zoek naar een vrouwtje. We hebben het dan nog niet over de waterbokken, kudus, giraffen en ander moois.
Wij zijn wat blasé en kritisch geworden met betrekking tot dieren en vogels. Voor een olifant stoppen wij niet meer om een foto te maken en dit geldt al helemaal voor de springbokken. Er gingen dagen voorbij dat wij er zeker enkele honderden zagen. Zie foto: springbokken) Vooral in het Kgalagadi Transfrontier National Park liepen deze beestjes op en in de weg. Gezegd dient te worden dat dit Park met de afmeting van ongeveer Nederland duidelijk onze voorkeur heeft boven de vele parken die wij in het verleden en nu hebben bezocht.
Parken hebben het voor- en nadeel dat er andere reizigers zijn. Dit geeft gezelligheid bij de braai (Zuid Afrikaanse barbecue) maar onze voorkeur gaat uit naar de wat meer onbetreden paden.
Plaatsen als Khumaga, Ghanzi, Kang en Tsabong zijn minder in trek bij reizigers en dus wel bij ons. Er is altijd wel een campsite te vinden op een farm of bij een lodge. Veelal sta je daar alleen of met een andere verdwaalde gast. De gastgever, die gekozen heeft om in deze desolate omgeving het leven te slijten, kan in een boeiend en leerzaam relaas ons veel duidelijk maken over het leven in de Kalahari. Met warme gevoelens denken wij terug aan de 72 jarige Jill Thomas die op een tiental zanderige kilometers van Tsabong woont met haar broer Dave die van een slokje houdt. Jill heeft alle hoeken van de Kalahari gezien en jaren gewoond en gewerkt met de “Bushmen” Zij runt nu de Berry Bush Camp. Zij heeft een expertise opgebouwd van de geneeskundige planten en kruiden in dit harde maar o zo mooie gebied. De dag ervoor waren wij te gast in de Cornwall farm van Heather en Jannie Strumpher 35 km van Werda, op de grens met Zuid Afrika. Jannie, geboren in Kang, in de tijd dat er in dat plaatsje niet meer dan twee auto’s per week kwamen, runt nu een boerderij met 2000 koeien. Heather bestiert de Lodge. Die nacht was het zo koud dat wij besloten om een kamer te nemen. Die avond en de volgende ochtend werden de verhalen van vroeger en nu verteld.
De volgende dag reden wij naar de 170 km verderop wonende Jill om daar weer te luisteren naar de Kalahariverhalen. Natuurlijk kende zij de familie Strumpher goed. Het waren toch “buren”. De volgende dag gingen we naar de 300 km verder gelegen Kalahari Trails onder de bezielende leiding van Prof. O. Anna E. Rasa. Zie ook: facebook.com/kalaharitrails Natuurlijk kende zij Jill; zij waren toch bezig binnen hetzelfde vakgebied in dezelfde omgeving. Toen wij schuchter opmerkten dat de afstanden enkele malen de lengte van Nederland waren was het weerwoord: maar hier is de Kalahari!.
Een opmerkelijke ontmoeting moeten wij vertellen alleen al vanwege onze goede vriend en veerman Jo Pien uit het mooie Vlaamse land. Jo heeft sinds een paar jaar een collega veerman in de Kalahari. Wat nu? Ja, sinds een paar jaar is er weer regen gevallen zodat de rivier de Boteti opnieuw stroomt. Om het Makgadikgadi Park in te gaan moet gebruik worden gemaakt van een pontje. De Boteti vormt de westelijke grens van de Makgadikgadi Pans. Er is een heuse veerman die dit werk tegen betaling uitvoert. Zie foto: veerman. De koeien die hier graag water komen drinken, worden niet zelden geconfronteerd met nijlpaarden die deze activiteit een verstoring van hun rust vinden.
Hier stoppen wij met deze impressie. De neiging om door te gaan is groot en komt voort uit onze behoefte om alles met jullie te delen. De foto “zonsondergang en gamefence” staat symbool voor afscheid nemen van dit mooie stukje aarde met bijzondere dieren maar vooral inspirerende mensen. Wij zijn hen dankbaar dat zij ons informatie verschaften, verhalen vertelden, gevoelens met ons deelden en vaak het glas met ons hieven. De vele mensen die ons bij de voorbereiding van deze reis hebben geholpen en het mogelijk maakten dat we min of meer ongeschonden terug kunnen komen, zijn wij dank verschuldigd. Het thuisfront is hierbij gewaarschuwd voor onze onstuitbare drang om hen te vermoeien met onze ervaringen van deze reis in Zuidelijk Afrika.
Groet en tot dan,
Pieter en Ida
De begeleidende foto’s zijn te vinden door op deze link te klikken: https://plus.google.com/u/0/photos/117474834199563013744/albums/6025455413867214705