Alweer de laatste impressie van onze korte reis in 2015
Nee, zie deze titel niet als een klacht en de opmerking van de korte reis is niet bedoeld dat wij jullie niet missen. De wrede werkelijkheid is dat wij nu reeds beseffen dat bij thuiskomst het noodlot toeslaat dat verlangen heet. Verlangen naar de rode zonsondergang, naar de vogelgeluiden, naar de stilte en naar het onbeschrijfelijke. Natuurlijk zullen wij weer genieten van de wc dichtbij, geen stof meer in het bed, geen malariamuggen ’s avonds, schone lakens, enz. Steeds weer op dezelfde plaats wakker worden en gaan slapen zal even vervreemdend zijn, de zekerheid van geen regen en dat het ‘s middags tegen de veertig graden wordt en dat wij om vijf uur, anderhalf uur voor zonsondergang onze truien aantrekken. Het zijn van die kleine dingen die snel normaal worden.
Wij zullen de spanning missen van “hoe zal het daar zijn”, ook al was deze reis nog zo goed voorbereid. Van de geplande reis hebben we maar een klein gedeelte gedaan. Er zijn gelukkig veel meer nieuwe routes en plekken voor in de plaats gekomen. Voor het eerst hebben wij de gehele Caprivi Strip gedaan. Zie foto:
Dit is een langgerekte strook land van Namibië dat grenst aan Botswana, Angola en Zambia. Deze strook is een deel van het stroomgebied van de Kavango, ook wel Okavango-rivier genoemd en de Zambezi. Dit maakt dat de Caprivi zeer groen en vruchtbaar is. Het is ook een relatief druk bevolkt gebied in Namibië. De Caprivistrook dankt haar naam aan de Duitse rijkskanselier generaal graaf Leo von Caprivi. In 2013 heeft de Namibische regering de naam van de Caprivistrook gewijzigd met als doel de Duitse onderdrukking te doen vergeten. De nieuwe naam van de Caprivistrook is Zambezi Region. Twee nachten hebben wij geslapen bij het kleine plaatsje Divundu nabij de Popa-Falls. Zie foto:
Deze ‘watervallen’zijn niet meer dan stroomversnellingen in de Kavango-rivier. Elke avond konden wij genieten van de vele zangvogels en het rustgevend geknor van de nijlpaarden. Ook kregen wij bezoek van een ruim anderhalve meter grote varaan die vrolijk door ons kamp scharrelde. Zie foto:
Wij waren ernstig gewaarschuwd voor de alom tegenwoordige steekmug die malaria kan veroorzaken. Wij hebben onze huid getreiterd met allerlei chemisch spul dat ons er zeker niet mooier van heeft gemaakt. Maar ja, je moet er wat voor over hebben en wij zijn er nog. Een paar dagen later waren wij in het park Etosha. Elke keer als wij in Namibië zijn, bezoeken wij een paar dagen Etosha. Dit park dat 22.750 km² groot is met open stukken grasland en het droge zoutmeer dat alleen al 4731 km² beslaat. De vegetatie bestaat voornamelijk uit Acacias en Mopanibomen. Deze variatie geeft dat er een overvloed aan diversiteit van dieren in het park gedijt. De drie belangrijkste kampen in Etosha zijn Okaukuejo, Halali en Namutoni. Onze voorkeur gaat uit naar Halali. Vooral het “waterhole” is bijzonder omdat je ’s avonds diverse dieren zoals olifanten, neushoorns, en verscheidene antilopensoorten op een natuurlijke tribune kan volgen in alle stilte. Zie foto:
Aan de randen van het park Etosha zijn er steeds meer boerderijen die gastenverblijven aanbieden. Voor ons eenvoudige reizigers een ideale plek om te overnachten en inzicht te krijgen in het wel en wee op zo’n bedrijf. Over het algemeen zijn de mensen open over wat hen bezig houdt en het voordeel van je verstaanbaar te maken in het Afrikaans komt goed van pas en wekt vertrouwen. Het Afrikaans is ook hier in het noorden van Namibië de gangbare taal. De boerderijen hebben dan ook vaak welluidende namen als: “Weltevreden” of “Ons geluk” of “Wereldend”. Wij spijkeren onze kennis van het Afrikaans bij door daar waar mogelijk de krant in die taal te kopen. Tegelijkertijd volgen wij hierdoor de discussies die hier leven. Op 25 mei wordt in steeds meer Afrikaanse landen de dag van de Afrikaanse Eenheid gevierd.
Op 25 mei 1963 werd de Organisatie van de Afrikaanse Eenheid opgericht. Dit is de voorloper van de Afrikaanse unie. Opvallend is dat men over het algemeen trots is om een Afrikaan te zijn. Wel maakt men zich zorgen over de ontwikkelingen in Zuid Afrika. Natuurlijk zijn dit subjectieve waarnemingen maar wij hebben ze veel gehoord.
Zo, op het eind van deze reis, beseffen wij des te meer hoe wij betrokken zijn bij dit continent. Steeds minder zijn wij in staat om aan te geven waar dat in zit. Misschien heeft er wel een vorm van identificatie plaats gevonden. Wij zullen het nooit weten en dat is ook maar goed ook.
Op deze reis hebben wij weer veel foto’s gemaakt. Enkele sturen wij hierbij mee. Opvallend is het grote aantal dieren foto’s terwijl wij toch in de eerste plaats in de mensen geïnteresseerd zijn. Dieren zijn makkelijker te fotograferen dan mensen. Als jullie na deze epistels nog geen genoeg hebben dat is er altijd de “oude” website www.afrikatour.nl die door Femi Soewu van Africa Web TV in een prachtig nieuw jasje is gestoken.
Wij zijn nu in Swakopmund, aan de kust. Er heerst hier een Nederlandse stemming die bepaald wordt door de mist uit zee. Zie foto:
Dinsdag vertrekken wij om afscheid te nemen van Namibië door nog eenmaal een paar dagen te verblijven in het prachtige Namib Naukluft Nationaal park. Vandaar gaan wij het weekend doorbrengen bij onze vrienden Marinda en Wessel in Mariental en brengen de auto maandag terug naar Windhoek. Om 20:00 uur vertrekt het vliegtuig en wij worden weer opgehaald door Richard en Sarita in Frankfurt. Die nacht slapen wij weer in ons eigen bed en dromen van Afrika en misschien wel van een nieuwe reis.
Iedereen gegroet en tot later, Pieter en Ida Kersten