Dit verhaaltje werd geschreven op 26 mei 2014. Die dag hebben wij ’s middags een boottocht gemaakt over de Chobe-rivier. Een drietal foto’s zijn toegevoegd aan de foto-impressie.
Goede vrienden, beste familie, lieve relaties en alle anderen
Terwijl de zon een uur geleden is opgekomen en het kamp is ontwaakt, zitten wij achter de laptop om jullie op de hoogte te brengen van het feit dat wij tweederde van onze reis hebben bereikt. De bavianen bedelen om mee te ontbijten, de hornbills krijgen het overgebleven brood, op enige afstand komen de olifanten drinken bij de “waterhole”; zo verloopt een ochtend in het noorden van Botswana, nabij de stad Kasane.
Het is een vredige ochtend na een onstuimige nacht. Gisteren, 25 mei kwamen naast de olifantenfamilies ook twee groepen buffels. Iedere kudde bestond uit ongeveer 100 dieren. Die avond hoorden wij tijdens het avondeten heftige geluiden die we niet konden thuis brengen. Door de eigenaars van Senyati camp werd ons duidelijk gemaakt dat het een bijzondere nacht zou worden. Het geluid kwam van de jakhalzen die zich voorbereiden op de overblijfselen van de buit die de hyena’s op de leeuwen hadden veroverd. De jacht ging met name op de jonge buffels en werd ingezet door een troep leeuwen die al een tijdje rond het camp verblijven.
Dit klinkt wreed maar is wel de werkelijkheid hier in deze prachtige omgeving. Het laat ons zeker niet onberoerd wanneer wij weer eens geconfronteerd worden met dit leven. Zo stuurden wij jullie een foto van een Hornbill vanuit Zimbabwe maar toen we zagen hoe dit beest een schilpad om zeep bracht, kreeg het toch een ander gezicht. Zie foto: hornbill en schilpad. Ook de foto van de afgekloven buffel maakt duidelijk dat het hier niet alleen zonneschijn is.
Terug naar de dagelijkse werkelijkheid. Vandaag staat een boottocht op het programma op de Chobe rivier. In 2006 hebben wij dit ook gedaan en ondanks dat wij de grote toeristische trekpleisters proberen te vermijden, kunnen wij dit niet voorbij laten gaan. Vanuit de waterkant ziet het leven er weer anders uit. De ontmoeting met de nijlpaarden, krokodillen en de olifanten die toch weer vriendelijk met elkaar de rivier delen, maakt het voorgaande weer goed.
Tja, ook hier is het leven vol tegenstellingen en wij zijn er een onderdeel van. Zo lieten wij ons kritisch uit over de grensovergang van Zuid Afrika naar Zimbabwe die ons bijna 4 uur kostte. Een paar dagen geleden passeerden wij de grensovergang Pandamatenga van Zimbabwe naar Botswana en werden onthaald alsof wij de tweede plaats in het Europees songfestival hadden gewonnen. Wij werden met veel enthousiasme ontvangen, alleen al omdat er in dagen niemand hier was gepasseerd. Nee, betalen mochten wij niet, alhoewel dat officieel moest. Na vele handen drukken en uitroepen dat wij de volgende keer hier weer langs komen, vertrokken wij na een kwartier.
Zimbabwe is ons zeer goed bevallen. De wegen waren Afrikaans maar heel redelijk, de politiecontrole veelvuldig maar vriendelijk en de overnachtingplaatsen wisselend van goed verzorgd tot uiterst eenvoudig. Ook kregen wij een procesverbaal omdat we 15 kilometer te hard reden. De dienstdoende koddebeier moest er voor werken om de vier voornamen van Pieter op het formulier te schrijven en helemaal de geboorteplaats ’s Hertogenbosch kostte hem enige zweetdruppels. De boete bracht Zimbabwe 7,50 euro op. Ook hier namen wij als vrienden afscheid nadat ik hem had verteld hoeveel ik voor hetzelfde misdrijf in Nederland had moeten betalen.
Het Nationaal park Hwange hadden wij nooit in voorgaande reizen in Zimbabwe bezocht en het heeft diepe indruk op ons gemaakt. Speciale vermelding verdient de Miombo Lodge waar wij twee dagen verbleven. Met de staf van deze campsite hebben we vele uren gebabbeld over het leven in Zimbabwe en in hun dorp. Dat waren aangename uren die wij koesteren. Zie foto: miombolodge
Jullie zullen begrijpen dat er nog veel meer te vertellen is over hoe het dagelijks leven er uitziet in dit deel van Afrika. Nu wij bijna twee maanden hier vertoeven, overvalt ons weer het sentiment van geluk en vertrouwen en vooral thuis voelen. Het is steeds minder bijzonder en dus goed.
Met deze “cri de coeur “ willen wij afscheid nemen en jullie groeten.
Mogelijk komt er nog een laatste impressie als het internet het toelaat.
Tot dan en anders tot in de zomer van 2014,
Pieter en Ida
Voor de begeleidende foto’s: https://plus.google.com/u/0/photos/+PieterKersten/albums/6017655894585501009