De Sahara in Mauritanië
|
Met de nodige voorraad aan diesel, water, groenten, fruit en brood en met goede afspraken over het reistempo vertrekken wij: Danielle en Georges in hun 20 jaar oude Toyota Landcruiser, Dave en Rachel uit Australië in een 10 jaar oude Land Rover 110 en Pieter en Ida in de Land Rover PAMPUS. De eerste driehonderd km leggen wij af over een goede asfaltweg waarlangs steeds meer benzinestations gebouwd worden. Dit is een zeer interessante ontwikkeling ook al omdat de diesel in dit gebied slechts 0,30 eurocent kost.
We besluiten om 40 km voor de Marokkaanse grens een slaapplek te zoeken om de camping in Dahkla (zie reisimpressie West Sahara) te vergeten en de camping ‘poubelle’ te vermijden. Camping poubelle (vuilnisvat) is de bijnaam van de plaats aan de Marokkaanse grens waar voorheen het konvooi van 80 tot 100 auto’s de nacht moest doorbrengen zonder enige voorziening. Dat is nu verleden tijd. Men hoeft gelukkig niet meer in konvooi te rijden.
(voor een update van de brandstofprijzen zie: sahara-overland.com
De volgende ochtend passeren we de Marokkaanse grens vrij gemakkelijk. Daarna volgt de tocht door het mijnenveld: de confrontatie met wrakken van auto’s die op mijnen zijn gereden, maakt ons extra scherp. Over de restanten van een asfaltweg, ooit aangelegd door de Spanjaarden, bereiken we de grens van Mauritanië.
180 km langs het strand naar Nouakchott
Amar, de deskundige en sympathieke gids
Op een mooie plek en in goed gezelschap kan de Sahara een paradijs zijn
De grens wordt gemarkeerd door een huisje bestaande uit opeengestapelde stenen met een dak van oude spoorbiezen. In de schaduw van dit huisje zitten enkele mannen in het zand.
Bij het zien van Danielle en Georges springt een van hen op en begroet hen hartelijk met een omhelzing. Het is Sidi Amar, de gids over wie zij al eerder hebben verteld. Amar is een magere man van onbestemde leeftijd met een getaand gezicht waaruit wijsheid en beschaving spreekt. Hij is geboren in Chinguetti, de oude oase en heilige stad van de Islam. Hij is de gids op wie wij hebben gehoopt en bij toeval treffen. Al snel hebben wij duidelijk gemaakt dat wij deze tocht door de Sahara niet alleen willen gebruiken om verder te komen maar vooral om dit deel van de woestijn te leren kennen.
Amar kijkt ons aan, er verschijnt een glimlach en hij knikt. Hij is een man van weinig woorden. Wij spreken af dat wij er drie dagen voor uittrekken. Na de gebruikelijke toestanden van douane, politie, gelddeclaratie kunnen wij vertrekken en besluiten om Nouâdhibou te vermijden.
Het scheelt ons bijna twee honderd kilometer vreselijke piste om vervolgens in een totaal vervuilde stad te zijn. Wij kiezen er voor om naar een door Amar gekende bron te gaan waar wij ons water kunnen opvullen en onze haren wassen. Deze bron ligt aan de beroemde spoorlijn waarover het ijzererts wordt vervoerd dat gewonnen wordt in de woestijn van Mauritanië. Driemaal daags dendert de langste trein ter wereld over de slecht onderhouden rails van Nouâdhibou naar Zouérar. Op één van deze treinen kunnen personen en auto’s meegaan. Na de lunch bij de bron leidt Amar ons over terrein, bezaaid met scherpe stenen en mul zand.
Haren wassen…..
Waypoint laatste controle Marokko: 21° 21. 752 N – 16° 57. 641 W
Waypoint eerste post Mauritanië : 21° 17. 052 N – 16° 57. 909 W
Een groot verschil met de vele tochten die we maakten in de Algerijnse Sahara is dat hier nauwelijks herkenningspunten dan wel balises te ontdekken zijn. Het volgen van een gids en niet zelf de koers bepalen, is dan ook voor ons een geheel nieuwe ervaring met gemengde gevoelens. Maar al snel merken wij dat we bij Amar in goede handen zijn. Hij kent niet alleen het terrein maar weet ook wat de auto’s kunnen. En als dan een van de chauffeurs een foutje maakt en zich vast rijdt, geeft hij rustig aanwijzingen of springt zelf achter het stuur en manoeuvreert met souplesse de auto weer los.
Het landschap verandert ieder uur en met de ondergaande zon rijden over duinen met verschillende kleuren zand geeft soms een heel vervreemdend effect. Rond half zeven bereiken we onze slaapplek, een duin in de nabijheid van een klein dorp dat ligt op het kruispunt van vele pistes die slechts herkenbaar zijn voor een geoefend oog. Met een tevreden gevoel over de dag vallen we in slaap.
De volgende dag is het feest, vele kilometers leggen we af over zanderige vlakten met een behoorlijke snelheid en een zingend geluid van de banden waarvan de druk terug gebracht is tot de helft. Zonder iets te merken, rijden we in het Nationaal park Banc d’ Arguin. Als wij ‘s middags de Atlantische oceaan bereiken zijn we in het hart van het beroemde vogelreservaat. De oceaan die met een donkergroene kleur fel afsteekt tegen de bleke duinen nodigt ons uit voor een verfrissend bad en na een gezamenlijke lunch rijden we naar Nouâmghâr, het dorp waar we de volgende middag de strandrit zullen starten naar Nouakchott.
De strandrit: voor Pieter een spannende uitdaging, voor mij een nachtmerrie. De eerste 10 kilometers zit ik doodstil naast Pieter met mijn ogen dicht en knijp ik de auto fijn. Ik hoor en voel het opspattende zeewater en hoop dat ik het zal overleven. Naarmate de zee afneemt, het strand breder wordt en de auto minder schuin hangt, neemt mijn vertrouwen in de auto en de chauffeur toe en na veertig kilometer kan ik er zelfs van genieten.
Minder plezier beleven we aan de afrit van het strand in Nouakchott. In een onoverzichtelijke mensenmassa van vissers, vis verkopers en boten die op het strand geduwd worden, probeert Pieter de auto op het strand te manoeuvreren. Als we later de stad binnenrijden, is de overgang te groot: van uitgestrekte woestijnvlakten waar mensen nog nauwelijks sporen hebben achtergelaten, tot een stad waarin mensen leven te midden van hun eigen afval.
Waypoint Nouâmghâr: 19° 20. 027′ N – 16° 30. 630′ W
Waypoint Nouakchott camping La rose: 18° 06. 343′ N – 15° 58. 853′ W
Naschrift: Sinds enige tijd ligt er een asfaltweg tussen de grens van Marokko (West Sahara) en Nouakchott. Ook de Marokkaanse grensformaliteiten zijn verplaatst naar Guergerrat.
These days the Atlantic Route has become the main trans-Saharan route. Plenty of traffic and quite good transport in both directions in winter with the new sealed road’s completion and much easier border formalities. The route is not particularly scenic. All Moroccan Customs etc have moved down to the border at Guergarrat
