Goed, het was één van de doelen van deze reis de Kalahari-woestijn verder en beter te verkennen. Dat hebben wij gedaan en geweten.
Regen in The White House
Bloemenpracht na een regenbui in de kalahari
Geheel onverwachts maakten wij kennis met een bijzondere kant van het leven in de woestijn. Het was nog in Namibië toen wij overvallen werden door enorme regens, onweer en windvlagen. Het was dermate heftig dat onze tent enkele meters verder op zijn kop lag met al het beddengoed en matrassen er in. Wij waren aangekomen op een boerderij The White House genaamd. Als grap hadden wij tegen boer Dolf gezegd dat wij wel voor regen zouden zorgen. In Nederland regent het zoveel. De vriendelijke man vertelde ons dat hij zijn schapen en geiten zou moeten slachten omdat er niets meer te eten was. De regens waren uitgebleven en het groen was nauwelijks opgekomen. Die avond, in het donker want de elektriciteit was al uitgevallen, kwam hij ons bedanken voor dit water. Hij trof ons ontredderd aan in het toiletgebouw en nodigde ons uit om een kamer te betrekken in het Witte huis. Hij blij en wij ook. Zijn vrouw verraste ons op een maaltijd die zij “boerekos” noemde maar die voor ons aanspraak mocht maken op een Michelin ster.
De volgende dag steeg de temperatuur weer boven de 35 graden en was alles weer kurkdroog.
Kleuren tussen de buien
Kgalagadi Transfrontier Park
Een paar dagen later reden wij door het Kgalagadi Transfrontier Park. Dit park met een omvang van 38.000 vierkante kilometer is ons favoriete Sanpark. Het wordt gedeeld tussen Zuid Afrika en Botswana. Wat ons bevalt aan dit park zijn de vergezichten. Het wordt doorkruist door twee oude rivieren die uiteraard nu droog zijn. Het is ook de land van de leeuwen met de zwarte manen. Voor meer informatie over het park, zie: sanparks.org/parks/kgalagadi/ of download de pdf brochure e- kgalagadi.pdf . Het was veel herkenning, mooie beelden schieten met de 600 mm lens maar alles vanuit de auto en dat valt niet altijd mee. Steeds meer beseffen wij ons dat wij hier niet zijn om foto’s te nemen maar gewoon te kijken en ons te blijven verwonderen over al dat moois. Het hoeft niet altijd te gaan over de sensationele leeuwen, luipaarden en cheeta’s. De regen die ons plaagde, bracht ook de Kalahari een bloemenpracht die wij nog nooit eerder hebben gezien. Om budgettaire redenen sliepen wij enkele kilometers buiten het park op een campsite. Dit scheelde ons de relatief dure accommodatie in het park, die men maanden vooraf moet reserveren.
Weerzien Jill Thomas
Jill Thomas
Na al dit moois passeerden we de grens van Botswana op weg naar Berry Bush, een farm enkele tientallen kilometers van het slaperige stadje Tsabong.
Jill Thomas kenden wij van twee jaar geleden. Wij waren toen diep onder de indruk van haar verhaal. Een verhaal over een leven in de Kalahari en een leven van 20 jaar met de San populatie. Het San volk is de oorspronkelijke bevolking van dit deel van de aarde. Zoals zo vaak bij inheemse bevolkingen kunnen de nieuwkomers niet goed omgaan met oorspronkelijke bevolking. Zij krijgen de meest bizarre namen. De San worden ook wel Bushman genoemd, in het Nederlands wordt het dan Bosjesmannen of nog erger “Hottentotten. De San hebben in de loop van de jaren een geweldige kennis opgebouwd van de planten en de mogelijkheden die de natuur in de Kalahari heeft. Jill, ooit opgeleid als verpleegster heeft veel van die kennis vergaard en beschreven. Echter zullen die publicaties nooit publiek worden omdat het onwettelijk is verklaard om deze wijsheden te gebruiken voor groter publiek. Het argument hiervoor is dat het cultureel erfgoed is van de San maar boze tongen beweren dat de farmaceutische industrie daar ook een rol in speelt. Twee jaar geleden, toen wij een paar dagen bij Jill Thomas vertoefden, waren wij onder de indruk van de charmante, krachtige persoonlijkheid in een klein lichaam. Zij was op haar 73 jarige leeftijd strijdlustig en betrokken op de zaken die de Kalahari-woestijn en de rest in de wereld aangaan. Haar betrokkenheid was niet fanatiek of dogmatisch.. Toen wij in de enige winkel die Tsabong rijk is onze voorraad wilde aanvullen, zagen wij een krom lopend mager vrouwtje die wij met moeite herkenden als de Jill van toen. Midden in de winkel omhelsden wij elkaar en kondigden aan dat wij vanavond bij haar kwamen eten. “Goed”, zei Jill, “maar dan ga ik nog twee lamskoteletten kopen. Kenmerkend voor iemand die haar hele leven vegetariër is.
Het terras van Berry Bush met Jill en Ida
Die avond maakte Ida samen met Jill een gezonde maaltijd met veel vitaminen. Jill vertelde ons dat zij vaak vergat te eten want “ach alleen eten is maar alleen.
De confrontatie met het weerzien van onze vriendin Jill kwam heftig binnen bij ons. Weer eens beseften wij ons dat het leven hard kan zijn, helemaal in eenzaamheid in een meedogenloze woestijn. Toch raden wij iedereen aan die in de zuidelijke Kalahari komt om Berry Bush te bezoeken. Vergeet dan niet onze hartelijke groeten over te brengen aan Jill Thomas, de roos van de Kalahari.
Dit is geen leuk en spannend verhaal maar wel een emotie die bij dit soort reizen hoort. Wij hebben hiervoor gekozen en daarom vertellen wij dit. Jill heeft dezelfde leeftijd als Pieter en deelt dezelfde liefde voor de woestijn. Daarom dit verhaal wat een vervolg zal krijgen als wij over ons bezoek gaan vertellen aan de San gemeenschap bij Ghanzi. Maar dat is voor een volgende keer.
Pieter en Ida Kersten
Roofvogel waar van ik de naam kwijt ben
