Rondreis 3

Samburu’s

Datum aankomst: 3 oktober ’03	Datum vertrek: 4 november ‘03	Aantal gereden KM: 47.200
De route: Nairobi, Oltepesi, Magadi, Thika, Nyeri, Aberdale N.P., Nanyuki, Samburu N. Reserve, Wamba, Maralal, Lake Barigo, Eldoret, Nakuru, Naivasha, Nairobi, Amboseli N. P., Tsavo West N.P., Tsavo East N.P., Malindi, Mombasa, ->Tanzania

Nairobi, 29 oktober ‘03

In het derde deel van deze impressie zijn wij in het land van de Samburu’s. Het is een vervolg op
impressie 3 de rondreis deel 1 en deel 2. Wie zich wil verdiepen in dit nomadisch volk kunnen wij het boek ‘Een kraal in Nairobi’ aanraden van Koert Lindijer (1953). Het boek is uitgegeven door Prometheus onder ISBN nr. 90-5333-293-6. Lindijer was van 1979 tot 1983 Afrikaredacteur bij het NRC Handelsblad. Sinds 1983 is hij correspondent in Nairobi voor dezelfde krant, The Independent en diverse radio-omroepen. Een kraal in Nairobi vertelt op indringende wijze over de hechte vriendschap tussen de Nederlandse journalist en de Samburu-krijger Lemelen. In al onze onwetendheid reizen wij door een stoffig landschap waar de begroeiing steeds schaarser wordt. Alleen op de hoge heuvels is er nog groen zichtbaar, grijs en bruin voeren de boventoon. De gruwelijke ‘wasbordweg’ leidt naar de woestijngebieden van Noord-Kenia, Ethiopië en Somalië.

Wij gaan niet zo ver en zoeken de afslag naar Wamba en Maralal. Bij een vaag kruispunt aarzelen wij, raadplegen de GPS en de kaart maar de richting blijft onzeker. Een stofwolk in de verte verraadt dat er een auto aankomt. Wij gaan op de weg staan en vragen of de afslag leidt naar Maralal. Als dit wordt bevestigd, weten we dat wij goed zitten en beginnen aan de eenzame tocht over een weg die zich slingert door een bergketen. De verwoestende regens van mei jongsleden laten hun sporen zien. Delen van wat ooit een weg was, zijn verdwenen en er resten nu slechts keien en geulen die de indruk geven dat de Land Rover trappen moet beklimmen. Soms wordt het voor een tiental kilometers een mooie zanderige piste en dat geeft ons weer moed. Hier en daar worden wij toegezwaaid door Samburu-kinderen die hun kuddes laten grazen.

Wij zijn nu ruim 500 meter hoger en er is veel meer groene begroeiing. Er volgt een mooie tocht met afwisselend landschap en verre uitzichten over dalen begroeid met de parapluvormige acaciabomen. Verscholen in de dalen en opgaand in het landschap wonen de Samburu’s in hun rieten behuizing, ‘boma’s genaamd, afgezet met een haag van doornstruiken. Weer komen we bij een kruispunt en weer weten we niet welke afslag te nemen. Een weg leidt naar de oase Wamba waar een Italiaanse missiepost is met het enige ziekenhuis in de wijde omgeving, de andere weg gaat naar Maralal. Wij stijgen met het landschap mee tot boven de 2000 meter. Even plotseling als verrassend strekt zich een rijk met gras begroeid plateau voor ons uit waar honderden zebra’s, impala’s en warthogs grazen afgewisseld met kuddes vee van de Samburu. Met een hoge snelheid spoeden wij ons richting Maralal omdat de lucht verraadt dat er een geweldige regenbui naar beneden gaat komen. Het wordt donker terwijl het pas twee uur in de middag is. Met de eerste druppels bereiken wij de Yare Safaris Club & Camp. In de auto wachten wij het ergste van de bui af terwijl wij een boterham eten. We verplaatsen de auto twee keer in verband met de ontstane plassen water en zetten het achterzeil op.

Later ontdekken we dat wij ons in het illustere gezelschap bevinden van een twintigtal kamelen. Sinds 1990 organiseert Yare Safaris in augustus kamelenraces voor amateurs en professionals. Dit spektakel trekt bezoekers aan vanuit alle hoeken van het land en van de hele wereld. De bar van de Safariclub hangt vol met trofeeën, foto’s en andere attributen die verwijzen naar dit evenement. De precies een maand geleden overleden eigenaar en promotor van de races heeft gegarandeerd dat het gebeuren ook zonder hem doorgang zal vinden hetgeen in alle toonaarden bevestigd wordt in de bar. Alhoewel Maralal een centrumfunctie heeft voor de streek, valt er weinig te beleven en te kopen. Een paar jaar geleden groeide de bevolking van Maralal sterk door de onveilige situatie in de omgeving. Nu de vrede schijnt teruggekeerd te zijn, trekken vooral de Samburu’s zich weer terug in de dalen. Ons plan om hier een rustdag door te brengen laten we varen.
Maralal, onze meest noordelijke bestemming in Kenia, ligt op 2500 meter hoog aan het einde van Laikipia plateau en is bekend van het boek “Ik droomde van Afrika” geschreven door Kuki Gallman. De stad is vernoemd naar het district dat in het midden van de groene heuvels ligt, Maralal is het bestuurscentrum voor het Samburu volk. Maralal Sanctuary ligt noordelijk van de stad, waar het wild wordt aangetrokken door de permanente waterplaats bij de Maralal Safari Lodge. De waterplaats trekt veel zebra’s, impala’s, wratten zwijnen, buffels en soms worden hier ook hyena’s en luipaard gezien. Olifanten passeren dit gebied beïnvloed door het seizoen als deze naar hogere gronden trekken.

Een mooie woestijn, lavavelden en het jadekleurig Turkanameer bevinden zich ten noorden van deze stad. Alweer een gebied dat wij voor een volgende keer of een volgend leven bewaren. Nu richten wij onze blik in zuidwestelijke richting, naar het Lake Baringo. In Nairobi hebben wij al gehoord dat er een goede kampeerplaats is, nl. Robert’s Camp genoemd naar de oude mevrouw E. Roberts die tot voor enkele jaren hier de scepter voerde. Voor het zover is, moeten we eerst nog een paar honderd kilometer dirt road afleggen en weer afdalen naar de Rift Valley. Wij hebben het kunnen weten en wij zijn gewaarschuwd dat de weg wel eens lastig zou kunnen zijn door de regens van het voorjaar.

Rijdend door een overdadig groen heuvellandschap worden wij toch nog onverwachts geconfronteerd met een weg die is weggespoeld. Worstelend en ploeterend baant onze Land Rover zich door het struikgewas om de diepe gleuven te vermijden waarin de auto kan verdwijnen. Nu beseffen wij waarom er geen verse sporen te zien zijn. Dan weer is de weg goed te berijden en heeft het verwoestende water de zaak heel gelaten. Tijdens de afdaling naar de Rift Valley zien wij het meer Baringo in de diepte liggen. Het geeft ons hoop dat wij het meer spoedig zullen bereiken omdat de laatste dertig kilometer zullen gaan over een asfaltweg. Wij hebben ons weer misrekend en de kracht van het water onderschat. Een aantal bruggen zijn dermate mishandeld door de regens dat zij buiten gebruik zijn geraakt. Door de rivier is de enige oplossing en nu zijn wij niet de eerste die deze ongebruikelijke route nemen. Dankbaar constateren wij dat men zo vriendelijk is geweest om ons middels een bord voor dit euvel te waarschuwen.

In deel 4 van deze impressie verhalen wij over ons verblijf aan Lake Baringo en de verdere tocht door Kenia, een boeiend land in Afrika.

Maralal kan vanuit Baringo bereikt worden via een weg deels verhard is en overgaat in harde ondergrond, afwisselend met wasbord wegen. De afstand is ongeveer 180 kilometer vanaf Baringo. Maralal is ook aan te rijden vanaf Samburu waar het eerste deel nog wasbord weg is waarna deels een teerweg volgt. De weg loopt daarna stijl omhoog om op het hoger gelegen plateau de weg te vervolgen naar Maralal. De wegen leiden naar de noordelijk gelegen woestijngebieden en het is een stoffig landschap. Het landschap bestaat uit zichtbaar grijs en bruin tinten welke de boventoon voeren. De hoger gelegen gebieden zijn afwisselend groen met schitterende vergezichten. Een gedeelte is zonder meer een wasbordweg die slingert door bergketens van het plateau. Door regenval zijn soms hier ook de wegen weggeslagen en blijven alleen nog resten van de weg over, veelal bestaande uit keien en diepe gleuven. Het is een mooie tocht met een sterk afwisselend landschap en verre uitzichten over dalen. Het is raadzaam om eerst te informeren naar de conditie van de weg en de veiligheid, veelal worden de wegen ook bereden in konvooien.