Ons eerste formele teken van leven. Swakopmund, 9 april ‘16
En leven is het! Even geen vluchtelingen hier; geen Oekraïne referendum , hier zijn wij op de vlucht voor het hectisch bestaan. Wij zijn van harte welkom. Niet alleen om ons geld maar omdat het in de aard van de mensen en hun beschaving verankerd zit.
Genoeg moraliserende praat. Hoe gaat het deze eerste week. Het gaat goed.
Mede te danken aan de luxe die onze vriend Richard ons bood door ons met de auto naar Frankfurt te brengen. Het scheelde veel sjouwwerk met vier koffers en nog zo wat. De vliegtocht was zoals gewoonlijk een marteling van ruim tien uur. Niet geslapen, ongewassen zijn wij opgehaald op het kleine vliegveldje van Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Aankomsttijd 5:30 uur. Een aardige chauffeur vertelde ons hoe geweldig het leven en het dierenrijk in Namibië is. Hij wist niet dat wij nu al voor de zevende keer het land bezochten. Dus het is wel een beetje thuiskomen. In het centrum van Windhoek ligt de werkplaats van de verhuurder van de auto. Ook hier zijn wij oude klanten en het weerzien was hartelijk. Alles werd in het werk gesteld om deze reis zo goed mogelijk te laten verlopen.
De auto is een Toyota HiLux 4×4 2,5 liter diesel met dubbele brandstoftanks die het mogelijk maken om 1500 km te rijden. Erg handig als wij later de Kalahari-woestijn in gaan. Vandaag voor het eerst getankt voor de prijs van € 0,55. Dat biedt perspectieven. Na de papierwinkel, de controle van de spullen en het voorlopig inpakken konden wij de betrekkelijke drukte van de hoofdstad vaarwel zeggen.
Het plan was om naar een camping te gaan op 100 km van de hoofdstad. Daar aangekomen, bleek er geen spat schaduw te zijn en de temperatuur was al een eind boven de dertig graden gestegen. Nog steeds waren wij niet uit de kleren geweest en wij waren te afgepeigerd om onze tent op te zetten. Bovendien werden wij overvallen door de duisternis om 18:00 uur. Dom want dat zouden wij toch moet weten. Na enkele boterhammen wilden we eindelijk gaan liggen. Op een recht plekje onder een prachtige sterrenhemel vielen wij om 19:00 uur in slaap. ’s Morgens ontdekten we dat een handgrote tarantella over ons welzijn heeft gewaakt. Ach, wilde wij niet tussen de dieren leven?
De volgende dag spoeden we ons naar Swakopmund, de 300 km verder gelegen kustplaats. Traditiegetrouw gebruiken wij de eerste dagen om de auto te reorganiseren, inkopen te doen, vergunningen te halen, internet mogelijkheden te kopen. Kortom alles wat het leven hier nog aangenamer kan maken. Dit alles met een temperatuur van rond de dertig graden met een koele zeewind en soms zeemist.
Gisteren hebben we een rondrit gemaakt door het Dorob Nationale Parc , op zoek naar de Welwitschia. De Wel… wie? De Welwitschia. Dit is een plant die alleen in deze omgeving voorkomt. Deze planten kunnen zeer oud worden. In het Afrikaans heet hij ‘Twee blaar kan niet dood nie’. Het was een prachtige, eenzame tocht door een maanlandschap. (zie foto’s). Morgen gaat het voor het ‘echie’. Door het Namib Naukluft Parc via de Vogel Fedderberg naar het research centrum Gobabeb. Hier wordt al jaren onderzoek gedaan naar de effecten van de woestijn op mens, dier en natuur. Wij hebben een speciale vergunning gekregen om daar te verblijven. Voor ons wordt het experiment dat wij voor het eerst in de gehuurde tent gaan slapen.
Dit is een korte impressie van onze eerste week. Hopelijk volgen er meer indrukken want dat betekent dat meerdere tekens van leven zijn die onze reis zo boeiend maakt. Het zal weer stil worden omdat wij een tijdje niet te bereiken zijn.
Wij groeten iedereen vanuit een warm Swakopmund en hopen dat het jullie allen goed gaat.
Pieter en Ida
