Beste, lieve vrienden,
Ja, wij leven nog dus wij melden ons bij deze om jullie op de hoogte te stellen van de stand van zaken. Onze enerverende reis loopt op zijn einde.
Ons laatste bericht kwam ook uit Swakopmund aan de kust.
Nu zijn wij met een tussenpoos van drie dagen binnenland weer terug gekeerd. Op ruim driehonderd kilometer van hier ligt een wildpark, Erindi genaamd. Daar wilden wij een paar dagen naar toe. Ook hier speelde de bloeddruk weer ons in de kaart. Na de eerste nacht, weer in de tent en met ongeveer 3 graden boven nul, was de bloeddruk ’s ochtends weer gestegen tot boven de 200 boven en onder boven de 100. Dit terwijl wij het daar prachtig hadden en ’s nachts wakker gehouden werden door een gretige mannetjesleeuw. Zijn gretigheid was niet gericht op onze taaie lijven maar was brullen gericht op de andere sekse van zijn soort. Wij hebben al ons best gedaan om met het beest in gesprek te gaan maar hij heeft zich niet laten zien maar horen des te meer. Zo gaat dat dus met Leeuwen.
Omdat wij toch wat zenuwachtig waren van de teruggekeerde hoge bloeddruk zijn wij de derde dag weer naar de beschaving van Swakopmund terug gekeerd. In de planning stond nog om vrienden te gaan bezoeken in het kleine plaatsje Uis, zo’n 250 km van hier maar dat hebben wij in onderling overleg veranderd in dat zij naar Swakopmund komen omdat zij inkopen moeten gaan doen. Jawel, inkopen op 250 km zandweg. Het is heel vreemd; sinds wij weer in Swakopmund zijn en uit de kou, het is hier overdag 34 graden, gaar het weer prima met de bloeddruk. Eerder te laag dan te hoog door de extra medicatie maar dat is niet erg. Je wordt er was zweverig van maar die aanleg had ik toch al (sic). Mijn geneesheer in Roermond Dr. Van Heel heeft heel wat uit te leggen.
Om eerlijk te zijn, wij zijn hier met doktoren op enige afstand , een stuk geruster. Bovendien slaapt het in een normaal bed toch echt iets beter dat op de koude tentvloer in de bush. Jawel, wij missen de giraffen, de bavianen, de olifanten en vooral het gezellig geluid van de nijlpaarden als zij hun territorium willen duidelijk maken. Hier horen wij de oceaan en dat is ook wat.
Over een dikke week zijn wij weer thuis. Wij verheugen ons er op om jullie allemaal weer te zien.
En alle mensen van wie wij een reactie op onze impressies kregen: duizend maal dank. Wij kunnen het er altijd nog over hebben.
Tot binnenkort en gegroet van Pieter en Ida Kersten.
