Swakopmund 22-05-2016
Het kan verkeren. Wij hebben de laatste week een avontuur meegemaakt dat wij niet bedacht en gepland hadden. Sommigen van jullie zijn hiervan al op de hoogte maar nu het einde van deze gebeurtenis in het zicht is, willen wij dit aan iedereen kwijt ‘ter lering en de vermaak’.
Uren ploeteren in het mulle zand in de Centrale Kalahari
Lekubu Island
Nee, wij werden niet geconfronteerd met een kudde onvriendelijke dieren. Nee, wij zijn niet door het zout gezakt toen wij het zoutmeer overstaken. Het was wel nog niet geheel droog maar toch. Wij zijn niet verdwaald in de Centraal Kalahari Woestijn: ja, een beetje. De woestijn was door de late regens zo begroeid dat wij ruim 200 kilometer hebben gereden zonder iets te zien omdat de begroeiing ver boven de auto uitkwam. Uiteindelijk was er nergens een kale plek te vinden waar wij onze tent neer konden zetten. Dus terug naar de poort waar wij een plekje kregen naast de diesel aggregaat die de hele nacht ons wakker hield in plaats van de leeuwen die men ons beloofd had. De twee honderd kilometer werden afgelegd op nauwelijks herkenbare sporen die getrokken waren is het diepe zand. Wat kan het rijden in het terrein toch aangenaam zijn, hè LandRover-vrienden. Nee, niets van dat alles want daar waren wij min of meer op voorbereid.
Wat dan wel:
Sinds een tijdje voel ik (Pieter) mij wat moe en lusteloos. Ik gaf de schuld aan dat ik (wij) wel wat voortvarend met deze reis zijn omgesprongen. Toen ik mijn bloeddruk gemeten had, schrokken wij wel want die was schrikbarend hoog. Ik weet niet of het jullie iets zegt: 230 bovendruk – 110 onderdruk.
Al vele jaren neem ik medicijnen om de bloeddruk onder controle te houden met overigens goed resultaat tot die maandagochtend in Divundu aan de Okavangorivier.
Dus wij naar een dokter en dat is nog niet zo makkelijk in de Bush van Afrika. Je loopt eerder een olifant of nijlpaard tegen het lijf dan een geneesheer. Met behulp van de mensen van de Nunda Lodge in Divundu Namibië (zie Google) zijn wij in contact gekomen met een jonge dokter die zich slechts enkele maanden geleden hier had gevestigd. Nou is Divundu een onooglijk dorpje aan de Okavangorivier. Er zijn enkele lodges maar nauwelijks winkels voor de nodige voorzieningen. De accommodaties worden bevoorraad door de 270 km verderop gelegen stad Rundu. De dokter nam het allemaal zeer serieus. Ik moest een dag rust nemen en een extra dosis medicijnen nemen. Zelf wilden wij daar wel weg. Niet dat het geen geweldige plek was. De hele dag prachtige geluiden van allerlei soorten vogels, afgewisseld met het gezellige knorrend geluid van nijlpaarden. Nee! Mijn lijfarts had duidelijk bevolen: rust. Je begrijpt dat de stress behoorlijk bij ons beiden toegeslagen had. De volgende dag terug naar de dokter die mij een pil gaf die een olifant tot rust zou brengen. Daarna een paar uur rusten in een zijkamertje van zijn praktijkruimte.Toen de pil zijn werk begon te doen en de bloeddruk daalde, mochten wij vertrekken. Hij gaf ons een prachtig doktersverslag mee dat wij konden voorleggen als wij in een grotere plaats een geneesheer wilde consulteren. Wel drukte hij ons op het hart de verhoging van de bloeddruk uiterst serieus te nemen.
Huisvesting Kalahari
Baobabboom op Lekubuisl
Wij rijden, eerst een beetje zenuwachtig maar later toch wat zekerder. Die avond hebben wij een kamer genomen in een soort hotel. De volgende ochtend was de bloeddruk weer hoog maar niet zo hoog als de vorige keer. Wij hebben besloten vanaf nu een dubbele dosis medicijnen te nemen en regelmatig de bloeddruk te meten. Uit voorzorg hebben wij altijd een bloeddrukmeter mee op reis. Bij Rundu namen wij afscheid van de Okavango-rivier waar wij nog vele plannen hadden liggen. Vooral in de ochtend bleef de bloeddruk te hoog – bovendruk boven de 200 en onderdruk rond de 100. Wij besloten naar een grotere plaats in Namibië te gaan voor wederom een medisch advies. De plaats heet Grootfontein en heeft zo’n 23 duizend inwoners. Via de eigenaresse van het huisje dat wij hier gehuurd hadden, werden wij verwezen naar een praktijk van twee vrouwelijke dokters. Na eerst in de morgen door een verpleegster te zijn gehoord, konden wij pas om 14:30 bij de dokter terecht. Wij hadden ingezet op een advies of het nog verantwoord was om door te reizen en wel hoe.
Het antwoord was klip en klaar dat er geen reden was om onze reis af te breken maar wel aan te passen. Het tempo moest drastisch omlaag; geen gestunt meer in het losse zand en natte zoutvlaktes. Er werd een dubbele dosis medicijnen voorgeschreven en zo nog een zwaarder geschut ingezet. Het een en ander zou na een dag of tien zijn effect moeten hebben. Ook zij hebben een brief geschreven voor een bezoek aan een verdere arts, als het nodig mocht zijn.
Onze reactie: wij blij! Ja, wij zullen het advies opvolgen en onze route aanpassen. Buiten de angstige momenten is dit ook een avontuur. Wij hebben weer eens andere aspecten gezien van dit deel van de wereld. Onze ervaring van dit gebeuren is eigenlijk erg positief. De correcte manier waarop wij zijn behandeld. Ook hier werd het principe “wie het eerst komt, die het eerst maalt” gehanteerd, ongeacht geld en huidskleur. Omdat het reizen met de tent toch te belastend lijkt te zijn hebben wij naar rijp beraad besloten om in gestrekte draf de ruim 700 kilometer in twee dagen af te leggen naar Swakopmund aan de kust. Hier is deze reis begonnen en nu keren wij terug. Niet verslagen omdat sinds dit besluit en de andere leefregels de bloeddruk weer min of meer in het gareel is.
Er is altijd leven in de woestijn
Dorp aan de rivier
Wat hebben wij geleerd? Pieter (75) is nooit te oud om te leren en het lijf heeft zijn eigen wil en staat niet toe dat daarmee gespot wordt. Zijn wij teleurgesteld? Nee, we hebben wel veel geleerd en soms was het een harde leerschool. Bij de voorbereiding van een spannende reis kijkt men veel naar externe factoren maar nu bleek dat de zwakte van binnenuit komt. Dat is boeiend en leerzaam. En Afrika, ach wij hebben met elkaar afgesproken dat wij de eerste 10 jaar niet meer door Afrika gaan trekken met een tent. Maar zolang wij nog niet zijn afgeschreven, blijft Afrika in ons vizier.
Het gaat ons goed. Dit is weer een ander verhaal van onze reis waar wij jullie hebben over verteld. Mogelijk komen er nog meer, vanuit Afrika of uit Roermond.
Aan alle lezers gegroet van Pieter en Ida vanuit Afrika.
