Reisimpressie van Namibië
Halfweg
Totaal verblijf : van 28 mei ’03 tot 5 juli ’03, van 9 jan. ’04 tot 20 jan. ’04 en van 30 jan. tot 19 febr. ’04
Route : Route: Ai-Ais, Fish river Canyon, Seeheim, Aus, Sesriem, Solitaire, Walvisbaai, Swakopmund, Hentiesbaai, Spitzkoppe, Uis, Cape Cross, Swakopmund, ………… Gereden Kilometers : 30.400
Swakopmund 14 juni 2003
Halfweg
Het is precies negen maanden geleden dat wij op een stille zondagochtend de Amsterdamse Jordaan uitreden, uitgezwaaid door de buren. Het is nu negen uur ‘s ochtends in Swakopmund en we gaan dadelijk broodjes halen bij Pick ’n Pay. Niet te vroeg want dan zijn ze nog niet gebakken. Swakopmund is inmiddels voor ons net zo bekend geworden als de Jordaan. Maar niet alleen deze stad. Er zijn steden, mensen, dieren en planten tot onze “kennissenkring” bij gekomen. Zij zijn in de plaats gekomen van de beursberichten, de politieke ontwikkelingen in Nederland, de discussies in de Amsterdamse gemeente, enz.
Onze vrienden zijn niet vervaagd. Als wij hier langs het lege strand rijden met een enkele visser wordt direct de link gelegd naar onze buurman Frans die het hier een paradijs zou vinden. Het rijden in de moeilijk toegankelijke bergen zou ideaal zijn voor een weekend met het Dutch Land Rover Register. Marja, Agnes en andere plantenliefhebbers zouden hier in Afrika opbloeien van de flora en fauna. Zij zullen nu verwonderd de website lezen dat ook wij aangestoken zijn door deze fascinatie. De handen van tal van collega’s in het participatiewerk zouden jeuken om hier aan de slag te gaan. Dit zijn slechts enkele voorbeelden hoe onze vroegere omgeving met ons mee reist.
Landschap Namibië
Na negen maanden, ruim 30.000 kilometer, 18 landen, 35 grensovergangen, 8 lekke banden en veel haar verloren, zijn wij toch hetzelfde gebleven. Je blikveld verandert maar je bril niet. Irak is ver weg maar de gruwelijkheden in Kongo, waarin de laatste vijf jaar tussen de 3,1 en 4,7 miljoen mensen zijn omgekomen door de oorlog, zijn heel dichtbij. Malaria kost dagelijks 3000 kinderen het leven en negentig procent daarvan in Afrika ten zuiden van de Sahara. De honger in Ethiopië en Malawi, de overstromingen in de Caprivistrip en Mozambique, de politieke wantoestanden in Zimbabwe en Ivoorkust en nog vele andere Afrikaanse landen bepalen nu voor een deel ons leven.
De confrontatie met AIDS in Afrika is een zo alomvattend probleem waar geen reële oplossing voor is en alleen maar scenario’s kent waarover men liever niet wil nadenken. Missen wij dan niets hier in Afrika? In materiële zin zeker niet. Wij hebben geen honger gehad, wij zijn niet fysiek bedreigd en agressie zijn wij niet tegengekomen, Het enige waar wij weinig aan toe komen, is rust. Hiermee wordt bedoeld dat iedere dag, elk moment nieuwe, mooie, interessante en emotionele informatie aan de hersenpan wordt toegevoegd. Afrika is zeker geen paradijs maar dat is Europa ook niet. Alles komt hier onverbloemd en zonder schroom op je af. Dit verschijnsel heeft meer te maken met reizen dan met Afrika. Ons voordeel is dat wij dit continent nu enkele decennia volgen en dat de aangeboden informatie enigszins te plaatsen is, anders zouden wij nu toe zijn aan een rusthuis.
Wat blijft en in schijnbare tegenstelling is met het voorgaande is de adembenemende stilte, die in grote delen van Afrika nog beleefd kan worden. Voor ons liggen nog maanden te wachten met nieuwe impressies die de haat-liefde relatie met Afrika verder zullen verdiepen. Het zal een zorg en opgave zijn om een vorm te vinden om dit alles te integreren in ons leven als wij weer thuis zijn. Want Afrika is ondertussen ook een thuis geworden.
