Reisimpressie 6 2003

Reisimpressie van Namibië

Stoppen voor zebra’s op het pad

 

Totaal verblijf : van 28 mei ’03 tot 5 juli ’03, van 9 jan. ’04 tot 20 jan. ’04 en van 30 jan. tot 19 febr. ’04

 

Aankomst : 28 mei 2003 – Vertrek : 3 juli 2003 – Gereden Kilometers : 33.200

Route : Ai-Ais, Fish river Canyon, Seeheim, Aus, Sesriem, Solitaire, Walvisbaai, Swakopmund,
Hentiesbaai, Spitzkoppe, Uis, Cape Cross, Swakopmund, Uis, Twijfelfontein, Khorixas, Outjo, Etosha N.P.
Grootfontein, Rundu, Mahango Game Park

Rundu 2 juli ‘03

Stoppen voor zebra’s op het pad

Men mag veronderstellen dat de lezers van deze impressie bekend zijn met het Afrikaanse dierenleven. Dat giraffes een lange nek hebben, olifanten overdreven groot zijn, neushoorns de naam hebben te danken aan de hoorn op hun reukorgaan en zo kunnen we nog wel doorgaan. Artis, kinderboeken en de vele niet te versmaden televisieprogramma’s hebben het beeld van onze aardse medebewoners zo bepaald dat er nog maar weinig geheimen over zijn. Na vier dagen rondgereden te hebben in het Nationaal Park Etosha in het noorden van Namibië kijken wij nu anders aan tegen een aantal van de bekende dieren die Maarten Toonder zo karakteristiek verbeeldt in zijn verhalen over Tom Poes en Olie B. Bommel.

Helaas voor u, geachte lezer, gaat het in deze impressie niet over dieren maar over onze verbazing, verwondering en eerbied ten opzichte van dit dierenrijk. Nooit hebben wij geweten dat de zebra een nadrukkelijk sociaal dier is en goed met anderen kan omgaan. Met dien verstande dat dit gestreepte paardje tevens op het menu staat van de katachtigen zoals de leeuw en het luipaard. De eerste confrontatie met de zebra geeft een directe associatie met een stuntelige circusact waarin twee heren zich hebben vermomd. Zeer ten onrechte omdat bij het aanschouwen van deze nobele beesten er iets gracieus van uitgaat. Het achterwerk van de zebra is een schoonheidsideaal voor hetzelfde lichaamsdeel van de Afrikaanse vrouw, zo werd ons door een kenner verteld. Waar de zebra is, zijn andere dieren en bij de drinkplaats gedragen zij zich redelijk verantwoord.

Er wordt wel eens een schop of trap uitgedeeld maar alleen naar soortgenoten. Hoe anders is het gesteld met de olifant. Deze reusachtige klomp vlees duldt niet dat er in zijn of haar nabijheid gedronken wordt door andere dieren en andere olifanten uitgezonderd de eigen familie. Met veel lawaai en wapperende oren worden de dorstigen op afstand gehouden door de sterkste in het gezin.

Twee avonden hebben wij ademloos zitten kijken bij een waterpunt waar in eerste instantie de spotted hyena, de witte en zwarte neushoorn, de kudu en de gemsbok het water deelden tot de olifant kwam. Eerst een en daarna de rest van de familie. Nadat men de rest van het dierenrijk het bos heeft ingestuurd, wordt op strategische punten door de volwassenen positie genomen. De beide neushoornsoorten, die toch ook niet de minste zijn, stribbelen nog wat tegen maar maken zich dan snel uit de voeten. Het wordt wat problematisch als zich een tweede olifantenfamilie aandient voor het dagelijkse drinkritueel. De drinkende familie doet alsof er niets aan de hand is en gaat door met luidruchtig slurpen.

De andere dorstige familie dringt aan en plots, met veel getoeter en gewapper maken de eerstgekomenen duidelijk dat zij nog lang niet klaar zijn. Echter als de tweede familie beschikt over meer slurfkracht deinst men terug en vervoegt zich in de wachtkamer aan de rand van het bos waar de rhino’s nog staan. Wederom worden de puntlip- (zwarte) en de breedlip (witte) neushoorn van hun plaats verdreven. Ondanks de koude die ’s nachts heerst, raken wij vertederd bij het aanschouwen van de pasgeborenen onder olifanten. Een drinkplaats in Etosha biedt de toeschouwer een boeiend programma dat nooit verveelt terwijl het voor de spelers het dagelijks leven is.

In de wetenschap dat wij tijdens deze reis nog vele malen met het dierenrijk in aanraking zullen komen, beperken wij ons tot bovenstaande schramelijke impressie.

De Moringa bomen in het sprookjesbos in Etosha

Uniek in de wereld en alleen te vinden in Etosha zijn de vreemde Moringa bomen.  Volgens een San legende verpreidde God de dieren en bomen over de wereld maar vergat de Moringa’s. Toen Hij hier achterkwam smeet hij deze bomen naar de aarde. De Moringa´s  kwamen  helaas terecht met hun wortels in de lucht.

Het Etosha National Park beslaat in zijn huidige vorm een gebied van 22.270 vierkante kilometer en is dus ruim de helft van de oppervlakte van Nederland. Een kwart van de oppervlakte bestaat uit zoutmeren (pans) waarvan het Etosha pan alleen al 4.590 km² groot is. Het woord ‘Etosha’ betekent ‘grote witte vlakte’ en beschrijft daarmee de kaalheid en leegte van het grote zoutpan.

De geschiedenis van het park vangt aan toen de Duitser Dr. F. Von Lindequist, gouverneur van het toenmalig Duits Zuid-West Afrika verklaarde dat een gebied van 99.526 km² bestemd was voor de jacht. In 1958 kreeg het de naam Etosha Nationaal Park. De grenzen zijn sindsdien verscheidene malen gewijzigd en in 1970 werd de oppervlakte gereduceerd tot zijn huidige omvang. Er zijn drie bezoekers kampen in het park waar men de nacht dient door te brengen: Okaukuejo, Halali en Namutoni. Okaukujo huisvest nu de centrale administratie van het park en het ecologisch instituut waar onderzoek wordt gepleegd. Voorheen was het een controlepost na de uitbraak van de runderpest in 1897 toen de Duitse autoriteiten een cordon trokken door Namibië om de ziekte te bestrijden. Na 1915 werd de post verlaten en pas in 1953 kreeg B.J.G. de la Bat de aanstelling om als eerst game ranger toe te zien op het gebied dat toen sporadisch bevolkt was door Haikom Bushman. De naam Okaukujo betekent in hun taal: ‘de vrouw die ieder jaar een kind krijgt’. Het middelste kamp Halali kreeg zijn naam uit het Duits en was het teken dat de jacht was beëindigd.

Deze toepasselijke naam slaat nadrukkelijk op de omringende farms waar men tegen betaling van veel geld op dieren mag schieten. Dit resort werd geopend in 1967 en is het nieuwste kamp in Etosha. Halali ligt op een van de weinige heuvels die Etosha rijk is en heeft net als de andere kampen een waterpunt dat ’s nachts verlicht is. Het voordeel van deze waterhole is dat men de dieren vanaf een veilige, hoge positie kan bekijken. Twee nachten zijn wij hier gebleven. Het hadden er nog veel meer mogen zijn.Ook Namutoni was voorheen een controlepost ten behoeve van de bestrijding van de runderpest in 1897. Deze post werd in 1902 uitgebouwd tot een heus fort om de nabije Owambos onder de duim te houden. Dit volk verwoestte het fort echter totaal tijdens een opstand in 1904 tegen de Duitse overheersers en in 1906 werd het fort weer in de orginele staat herbouwd. Het fort werd in 1950 tot een nationaal monument verklaard en voor toeristen opengesteld in 1957. De natuurlijke waterplek nabij Namutoni werd al in 1851 aangedaan door de Afrikareizigers John Anderson en Francis Galton die daar hun kamp opsloegen. De naam Namutoni komt van de taal van de Herero’s en betekent: ‘het sterk stromend water dat van boven komt’.In de drie ressorts is een goed geoutilleerde camping. Men kan er bungalows huren in diverse prijsklassen. Er is een restaurant, een winkel en benzinepomp. Overzichtelijke kaarten zijn te koop bij de kiosken in de camps.

Er zijn enkele strikte regels in Etosha:

• De maximale snelheid is 60 km per uur en blijf op de wegen en paden.
• Maak geen lawaai en al helemaal niet bij de waterholes
• Verlaat nooit je auto.
• Dieren hebben altijd voorrang op de wegen.
• Zorg dat je ’s avonds op tijd binnen de poorten van het kamp bent.
• Geen dieren voeren.
• Geen huisdieren zijn toegelaten.

Naast het bewonderen van de verscheidenheid aan dieren kreeg het bezoek aan Etosha nog een zeer persoonlijk karakter. De tweede dag rijden wij het Okaukuejocamp op en zien tot onze grote verbazing de oude Land Rover staan waarmee wij vele Afrikareizen hebben gemaakt. Dit trouwe voertuig hoort nu bij het sympathieke stel Fred Hoogervorst en Kitty Moors die alweer jaren in Nairobi – Kenia wonen. Het werd een avond vol Afrikaverhalen temeer daar Fred één van Nederlands beste natuurfotograven is. Zie zijn website.

Wederom werden wij bevestigd in gelijkluidende opvattingen en meningen van hen en ons over dit boeiende continent. Als wij later op deze reis in Kenia komen, zullen wij zeker op hun uitnodiging ingaan en hier verder over verhalen.

Bij het schrijven van deze indrukken over Etosha, 50 km voorbij het plaatsje Grootfontein op weg naar Rundu, op een prachtige plek die Roy’s Camp heet en terwijl Ida onder de douche staat en Pieter achter de laptop zinnen produceert, staat plotseling een eland achter hem. Deze eland was een mooi vrouwelijk exemplaar met smaragdkleurige ogen.

Buiten dit dier wordt de avond opgeluisterd door het gehuil van hyena’s, het geroep van uilen, het bezoek van Dik Dik’s, het geritsel van de Bushbaby en nog veel meer. De staf van Roy’s Camp, Bouds Botha en Freddie Vercuiel, maken zich zorgen over het lot van de nabij wonende bushman. Via hen kan men een looptocht maken met een bushman als gids en spoorzoeker. Met hen werd de koude avond doorgebracht terwijl de Klipdrift – een goede Zuid Afrikaanse brandewijn – ervoor zorgde dat wij op temperatuur bleven. Roy’s Camp is een mooi en goed stukje Afrika. Een aanrader voor eenieder die Namibië bezoekt.

Waypoint Roy’s Camp: Z 19° 13’ 57” – O 18° 29’ 55”