Goede morgen, allen en iedereen en in het bijzonder jij die dit leest.
Het is vandaag 1 mei, de dag van de arbeid. Hier in Namibië heet deze dag WORKERSDAY, de dag van de werkers. Dat klinkt toch net iets anders dan de Dag van de Arbeid. Hier ligt het accent meer op de mens, de werkers en bij ons gaat het meer om de activiteit. Ach niemand zal er wakker van liggen. Wij willen alleen even dit puntje maken.
Pieter schrijft zijn impressie.
De eenzame, dorstige cactus.
Goed, kort iets over ons wel en wee. Wij zijn op een lodge beland bij het mooie plaatsje Outjo in het noorden van Namibië. Voor meer details over deze nederzetting verwijzen wij graag naar Google. Omdat het vlak bij het beroemde natuurpark Etosha ligt, is dit de plaats waar de dierenbezoekers hun inkopen doen bij de plaatselijke supermarkten Spar en Pick en Pay. Vlak bij is dan wel volgens de Namibische verhouding; de ingang van Etosha ligt op een kleine honderd kilometer. Dus vlak om de hoek. Ook voor ons een mooie gelegenheid om onze “Braaiworst” weer eens aan te vullen. Dit heeft gisteravond geresulteerd in een heerlijke “braai”. Jullie zouden zeggen barbecue, met een wortelsalade voor de vitamines en gebakken aardappeltjes, weggespoeld met het smakelijke lokale bier en koude witte Zuid-Afrikaanse wijn. Hoort u ons popperen, nee toch?
De dag van de Arbeid is een vrije dag dus voor ons een gelegenheid om dit berichtje te sturen. Temeer daar wij ons opmaken voor het laatste deel van deze tot nu geslaagde reis.
De eenzame krokodil.
Voor ons geen dierenpark want zo als jullie weten hebben wij een missie met deze reis, namelijk: de geschiedenis van de Nama’s en de Herero’s in hun strijd tegen de bezetting van de Duitsers op het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw, boeiend beschreven door Conny Braam in het boek: “Ik ben Hendrik Witbooi”. Tijdens de volgende stap in deze reis maken wij kennis met de ondergang van vooral het volk van de Herero’s bij de Waterberg waar zij zich hadden teruggetrokken. Hier vonden meer dan drie kwart van de Herero’s een gruwelijke dood. Hierover later meer als wij daar zijn aangekomen.
Nu genieten wij nog van deze plek die klaar gemaakt wordt voor het komende toeristen seizoen in juni, juli, augustus en september, dus als het hier winter is met koude nachten.
Salina, het Bushmanmeisje
De kokkin Van de Kaoke-lodge.
De eigenaar van dit paradijs Buschfeld Lodge en campsite is een Duitser die hier regelmatig vertoeft. De volgende dagen zullen wij overnachten op de farms van eigenaren die zich zelf nog steeds Duitse Namibiërs noemen. Wij zijn redelijk duidelijk over het thema van onze reis wat soms boeiende discussies oplevert. Ook in het Afrikaans verschijnende dagbladen zoals die Republikein en Die Namibian is de discussie weer opgelaaid over herstelbetalingen aan de nabestaanden van de Namibische genocide. Het dispuut heeft het niveau van soms felle uitwisselingen van standpunten. Angstvallig kijkt men naar de ontwikkelingen in Zuid-Afrika waar op 8 mei weer algemene verkiezingen zijn. Algemeen is de opinie dat men dat niet wil en ook Zimbabwe wordt genoemd als een slecht voorbeeld. Opvallend is hoe tevreden men over het algemeen is met de ontwikkelingen in Namibië. Zwart en blank houden van dit land en dat is voor ons Nederlanders niet altijd te bevatten. Namibië scoort zeer hoog op de lijst van landen met de hoogste persvrijheid en dat voor een land dat maar dertig jaren jong is.
Beste mensen, de temperatuur in de auto stijgt tot boven de 35 graden en het is pas net over tienen.
Wij wensen jullie weer het allerbeste en tot een volgende keer.
