Reisimpressie 4 2006
Een maand in Namibië
Route: Walvisbaai – Swakopmund – Walvisbaai – Solitair – Sesriem – Maltahöhe – Helmeringhausen – Swakopmund – Spitzkoppe – Uis – Khorixas – Sesfontein – Opuwo – Ruacana – Ondangwa – Etosha NP – Grootfontein – Rundu – Mahango NP –> Botswana
| Aankomst Namibië: 21 juli 2006 | Vertrek: 26 augustus 2006 |
Wij zijn nu alweer een maand in Namibië en gewoon geraakt aan het reisritme van om 6 uur of eerder opstaan en slapen gaan rond 9 uur; dus 3 uur na zonsondergang. De koude nachten hebben plaatsgemaakt voor aangename temperaturen en overdag stijgt de thermometer tot 35 graden. Met deze verandering en de plek waar wij ons nu bevinden, is de strijd tegen de muggen aangebroken. Buiten de hinderlijk jeukende bulten brengen deze krengen ook het gevaar van malaria met zich mee. Naast dit en andere onbelangrijke ongemakken gaat het ons goed af. Wij houden ons aan ons motto: No hurry in Africa, en steken daarmee de ogen uit van de vele toeristen die met hun huurauto’s Zuidelijk Afrika trachten te bereizen in 3 tot 5 weken. Het is nu tien uur in de morgen in Rundu en wij kijken uit over de Kavango rivier die de grens vormt met Angola. Gisteren hebben wij een nieuwe band gekocht omdat één van onze BFGoodrich op de weg van Palmwag naar Sesfontein is gesneuveld.
Eenzelfde band was niet leverbaar dus is het een Cooper Discoverer geworden. Ons wereldje wordt steeds kleiner en raakt verder weg van Nederland en Europa en zelfs de gruwelijke oorlog die in het Midden Oosten zich afspeelt, gaat bijna aan ons voorbij. Het leven speelt zich af in en rond de Land Rover, de dieren om ons heen en vooral de mensen die we ontmoeten. De gesprekken gaan steeds meer over het leven hier in Zuidelijk Afrika, de zorgen en het geluk van alledag van gewone en soms bijzondere mensen. Opvallend is de openheid en hartelijkheid van deze ontmoetingen. Mogelijk omdat wij slechts voorbijgangers zijn; of is het een echt cultuurverschil? Zeker is dat wij ons hier goed voelen. Ons weerzien met de familie Van Dijk in Uis waarover wij in impressie 2 in 2003 schreven was aangrijpend. Koos is in het najaar van 2003 overleden en wij misten hem zeer. Koos van Dijk was een echte Namibiër en een goed mens. Ida schrijft in haar dagboek: “wat moet je nog schrijven, het is als thuis komen, maar zonder Koos, alhoewel hij nog vaak in de gedachten en gesprekken voorkomt”.
Terugkomen in de stilte van Spitzkoppe
Bush-art dat een plaats verdient in onze musea
Blij met een knikker
Selma had van ochtend haar haan horen kraaien op een afwijkend moment en zei tegen haar zoontje “vandaag komen er gasten”. Samen met haar man Ernst is zij nu op de farm de Ugab campsite begonnen. Alles ademt hier vrede en rust die af en toe verstoord wordt olifanten. Dit is merkbaar aan de enorme uitwerpselen van deze giganten die overal op de campsite zijn achtergelaten. Van klei uit de Ugab-rivier en olifantenstront bouwt Selma de muren van haar huisje. Wij hebben veel fruit in de auto en omdat olifanten daar gek op zijn en er een goede neus voor hebben, vindt Ida het veiliger om het fruit op een afstand van de auto te leggen. We eindigen de dag met een braai, wortelsalade en een kampvuur. ‘s Ochtends is het fris. De olifanten zijn niet langs gekomen om van het fruit te snoepen. De Brandberg ligt in nevel gehuld. Rond negen uur vertrekken we, nadat we het zoontje blij hebben gemaakt met een zakje knikkers.
De pale chanting Goshawk
De Helmeted Guineafowl, in het Nederlands de Gehelmde Parelhoen
De Kori bustard is de grootste vliegende vogel
Één van de eerste vragen die gesteld worden bij thuiskomst van een reis door Afrika gaat over de confrontatie met dieren. Laat het duidelijk zijn dat hier in het dun bevolkte Namibië het dierenrijk veelvuldig vertegenwoordigd is. Niet alleen in het bekende nationale Park Etosha waarover wij schreven in impressie 6 van 2003. Natuurlijk konden wij dit ook deze keer niet voorbij laten gaan. Aangezien er al talloze foto’s van meer spectaculaire dieren en vogels op deze website staan, beperken wij ons deze keer tot enkele minder aan bod komende exemplaren. Dit betekent niet dat de camera niet veelvuldig gehanteerd is en dat bij thuiskomst familie en vrienden geplaagd zullen worden met plaatjes van dieren die zij o zo goed kennen. De bovenste rij zijn opmerkelijke gevederde vrienden die ons bij nacht en ontij plagen met hun gezang, gekrijs en gekwetter. De onderstaande foto’s hebben betrekking op de dagelijkse confrontatie van het dierenleven en de soms buiten proportionele omvang. Dit alles houd ons bezig in dit boeiend deel van Afrika.
Veel bush en weinig leeuw
Een grote heuvel voor kleine termieten
Een kleine eekhoorn met grote ballen
